در نهایت دریافتم که خودم باید این روح خسته را تیمار کنم، خودم باید دستان مشت شده‌ انسان در آینه را باز کنم و خودم باید به او صلح بیاموزم، خودم باید از من مراقبت کند، خودم باید پرستارش باشم، خودم باید دوستش باشم، خودم باید نگرانش باشم، خودم باید تن زخم خورده‌ام را به خانه بازگردانم، برایش قهوه دم کنم، خودم.

چیزای خوشگل تو دنیا خیلی کمیابن
مثلِ چشمات، موهات، دستات، اصلا خود تو.

آخر شبی دلم خواست دلی بنویسم
همین الان چه حالی هستی
اگه دوس داشتی تو یه جمله برام بگو…

خودم مثل کودکیم تازه راه رفتن یاد گرفته دستاشو لبه میزی شکسته گزاشته اگه ول کنه میفته ول نمیکنه دستش زخم میشه(داغون ترینم)

از چشام هُلت دادم ولی؛
داشتی میوفتادی دستامو بگیر.

‏هیچ‌ وقت نفهمیدم تو به کجای من وصلی که انقدر نزدیکمی، بغل گوشمی، بین دستامی، وسط سرمی، تو خود خود قلبمی.

بهت قول نمیدم که تو تاریک‌ترین لحظات زندگیت نور باشم، ولی بهت این اطمینان رو می‌دم که وقتی تاریک بشه و تنهاترین بشی، دستامو درحالی که دارن محکم دستاتو فشار می‌دن، پیدا می‌کنی.

روی پای شکسته‌ی خودت راه برو و
اثری از دستانت بر شانه‌ی کسی باقی نگذار ..

- داستایفسکی

♡

نترس جانم که دستانم
جدا شدنی نیست ز دستانت :)


. .

‏انسان قاتل خودشه؛ هیچ‌چیز به انداز خود آدمیزاد نمی‌تونه بهش آسیب بزنه. حتی زخم هایی که بقیه بهت زدن هم حاصل اختیار و قدرتیه که خودت به دستاشون دادی.

چقدر دوسم داری ؟

- انقدر که  انگار که توی تناسخ قبلیم یه کاسه ی سفالی بودم که شکسته م و تو بندم زدی...
یه کتاب خطی توی کتابخونه ی بغداد بودم که مغولا آتیشم زدن، ولی تو منو حفظ بودی و دوباره نوشتیم...
قطره ی بارون بودم که رو دستای کودکی تو پناه گرفته...