یه جایی از زندگیت یهو به خودت میای میبینی هیچکس تو زندگیت وجود نداره که خود واقعی تو رو دیده باشه یا حتی بشناسه، حتی یه نفر. واقعا هیچکس،همونجاست که میفهمی مجبوری به خودت تکیه کنی.

یجایی از زندگیت یهو به خودت میای میبینی هیچکس تو زندگیت وجود نداره که خود واقعی تو رو دیده باشه یا حتی بشناسه، حتی ینفر، واقعا هیچکس، همونجاست که میفهمی مجبوری به خودت تکیه کنی.

عزیزم… کدوم دشمن؟
اصلاً دشمنی وجود نداره،
دشمن که نقطه‌ضعفاتو بلد نیست…
دشمن که صدات رو وقتی می‌لرزه، نمی‌شناسه…
چاقوها همیشه پشت لبخند رفیقا قایم می‌شن.
اون‌قدری که از “دوست” ضربه خوردیم،
دشمن فقط یه شوخیه ترسناک بود…

از لحاظ روحی نیاز دارم تو یه کلبه کنار دریا باشم، جایی که هیچ‌کس رو نشناسم، هیچ‌کسی هم منو نشناسه، نه به کسی فکر کنم، نه نگران چیزی باشم، من نیاز دارم مدتی در خنثی‌ترین حالت ممکن باشم.

فقط دلم می‌خواد یه جا گم و گور بشم که کسی منو نشناسه

♡

از معضلات قوی بودن اینه که دیگه کسی درد و رنجت رو به رسمیت نمیشناسه!
چون تو ذهنشون جا افتاده که از پسش بر میای! و در نهایت اون لحظه ای که از درد به خودت میپیچی و انتظار داری به آغوش کشیده بشی و یکی بهت بگه میفهمم من هستم! با جمله تو میتونی قوی باش روبرو میشی!
بعضی اوقات ضعیف بودن حفاظت از سلامت روانته!

خانم روانشناسه عجب حرف عجیب و قشنگی بهم زد:
"‏تو محکم بودی؛
برای همین کسی به احتمال رنج کشیدنت فکر نکرده بود."

خانم روانشناسه عجب حرف عجیب و قشنگی بهم زد:

"‏تو محکم بودی، برای همین کسی به احتمال رنج کشیدنت فکر نکرده بوده…"

تاحالا شده دلت بخواد نام و نام‌خانوادگی و ملیت و زندگی الان‌ات رو رها کنی و بری در دوردست‌ترین سرزمین‌ها به زیست ادامه بدی، جایی که هیچ انسانی وجود نداره و تو رو نمی‌شناسه؟

یه روز مجبور میشی از آدم مورد علاقه‌ات، خونه مورد علاقه‌ات و گلدون مورد علاقه‌ات دست بکشی و بپذیری فرد دیگه‌ای اون‌ها رو خواهد داشت که اندازه تو دوستشون نداره و هیچوقت اندازه تو اون‌ها رو نمیشناسه و متوجه‌شون نیست.