خودم بودم و خودم،
توی بدترین و سخت ترین روزا هیچکس نبود
ولی وایسادم، رد شدم، ادامه دادم.

روزایی هست که فقط ادامه می‌دی،
نه به خاطر اینکه خوب باشی،
به خاطر اینکه بلد نیستی وایسی، حتی وقتی همه‌چی از پا انداختت.
هیچ‌کس نمی‌فهمه پشت اون “چیزی نیست” چقد زخم پنهونه.
و تهش می‌پرسی از خودت:
«چرا هیچ‌وقت کسی حواسمو نگرفت وقتی داشتم می‌ریختم؟»

ما دلبری بلد نبودیم، وایسادیم ،سیگار کشیدیم و رفتنِ اونایی که دوسشون داشتیم و تماشا کردیم ..

از یجایی به بعد باید وایسی خودت رو از دور تماشا کنی، همونقدر که تو مراقب همه چیز هستی، بقیه هم باهات همینن؟ همونقدر که تو برای همه خوب میخوای، بقیه هم برای تو خوب میخوان؟ همونقدر که دلت نمیاد کسی رو ناراحت کنی، بقیه هم نگران رفتارهاشون با تو هستن؟

𝙇𝙞𝙛𝙚 𝙞𝙨 𝙢𝙪𝙘𝙝 𝙨𝙝𝙤𝙧𝙩𝙚𝙧 𝙩𝙝𝙖𝙣 𝙄 𝙨𝙩𝙖𝙣𝙙 𝙩𝙤 𝙡𝙚𝙩 𝙮𝙤𝙪 𝙡𝙚𝙖𝙧𝙣 𝙩𝙝𝙚 𝙧𝙞𝙜𝙝𝙩 𝙗𝙚𝙝𝙖𝙫𝙞𝙤𝙧.

زندگی خیلی کوتاه تر از اون چیزیه که من وایسم تا تو رفتار درست رو یاد بگیری.

شاید درو من بستم اما با گریه وایستادم پشت همون در...

بعضی شب‌ها انقدر فشار روم زیاده میترسم بخوابم چون فکر میکنم ممکنه تو خواب قلبم وایسه.

‏آدم باید بعضی‌وقتا کل راه رفته رو برگرده
بره روی‌ نقطه صفر وایسه و سرش رو بگیره بالا بگه:
" تجربه شد "

از دید بقیه روی پاهام وایستادم حالم خوبه و واقعا قوی‌ام، اما حقیقت اینه که خسته‌ام، تیکه تیکه شدم، میخوام فرار کنم، میخوام برم گم و گور شم.

‏کمالگرایی کارش همینه؛
ازت میخواد فقط بدویی!
هر وقت هم که وایسی
با شلاق احساس گناه و عقب ماندگی
و توهم اینکه باید بهتر از چیزی که هستی، باشی
میاد سراغت!

مخلص کلام اینکه
پیشرفت با کمالگرایی فرق می کنه
کمالگرایی باعث میشه از دستاوردات لذت نبری!


. .