دلم می‌خواست علم اونقدر پیشرفت می‌کرد که می‌تونستم یه آدمی رو از ذهنم کاملا پاک کنم. یه‌جوری که حتی وقتی توی خیابون هم می‌بینمش، یادم نیاد کی بوده و چه خاطراتی باهم داشتیم.

اتفاقا بحث انتقام و کارما نیست، من متنفرم ازاینکه وقتی برمیگردن که هیچ احساسی ازم براشون نمونده. یه جورایی یه حس جدیدی توم به وجود میاد که هیچ تعریفی واسش ندارم؛ اما باعث میشه با حسرت بهشون نگاه کنم و سیاه سفید ببینمشون. درواقع خوبی‌هایی که به لبخند تبدیل میشن و بدی‌هایی که از چشم به روی گونه‌م سر ریزن.
من از رفتنا و برگشتنا‌ی بی‌جا متنفرم.

اینکه یه زمانی مهم بودین دلیل نمیشه که
همیشه مهم بمونین من آدمی و می شناختم
که برای دیدنش کلی شوق و ذوق داشتم
الان میبینمش راهمو کج میکنم، مراقب زمان
از دست رفته باشین.

دفترچه خاطرات دوران راهنماییم رو میخوندم یه جا نوشته بودم : هر روز که در راه میبینمش به چشماش خیره میشوم گمان میبرم این چشمهارو تا آخر عمرم فراموش نخواهم کرد.

الان یادم نمیاد برای کی نوشته بودم اینو ꔷ‌ꔷ

I’m still searching for the one I can’t see anymore

هنوز هم دنبال کسی میگردم که دیگه نمیتونم‌ ببینمش

.࿐

دفترچه خاطرات دوران راهنماییم رو میخوندم، یه جا نوشته بودم: هر روز که در راه میبینمش به چشماش خیره میشوم، گمان میبرم این چشمهارو تا آخر عمرم فراموش نخواهم کرد.
الان یادم نمیاد برای کی نوشته بودم اینو

من اگه اشیا بودم آینه اتاقش میشدم که هرروز ببینمش:))

مزخرف تر از “از دل برود هر آنکه از دیده برفت” نداریم، الان خیلی وقته دیگه نمیبینمش ولی هنوز توو قلبمه.

اینکه یه زمانی مهم بودین دلیل نمیشه که همیشه مهم بمونین من آدمی و می شناختم که برای دیدنش کلی شوق و ذوق داشتم ،الان میبینمش راهمو کج میکنم،مراقب زمان از دست رفته باشین

بعد از ٥-٦ سال رابطه هنوزم وقتی میخوام ببینمش از ذوق تپش قلب میگیرم و دستام یخ یخ میشه:)))