‏زندگی می‌گذرد و به مرور نسیم‌ ملایمی از نخواستن بر وجودت می‌نشیند و حتی آنچه را که بیشتر از همه می‌خواهی،دیگر نمی‌خواهی و این نخواستن به عادتی مداوم در قلبت تبدیل می‌شود

♡

بنده جنبه شنیدن هر حرف و دیدن
هررفتاری رو ندارم، زود ناراحت و اشکی
میشم، ازتون دور میشم، کم‌حرف
میشم، مچاله میشم، غذا نمیخورم،
مردم گریز میشم، میترسم، فکر میکنم
دوستم ندارید و عین بستنی آب میشم
از غصه، باهام با ملایمت رفتار کنید
لطفاً.

متاسفانه ‌تو‌ یه‌ موضوعی ‌شعور ‌ندارم
اونم ‌اینکه ‌وقتی ‌‌یکیو‌ میبینم ‌قدش ‌بلنده ‌و‌ چشم ‌ابرو‌ مشکی خط‌ قرمزام ‌دیگه ‌قرمز ‌نیستن ‌صورتی ‌ملایمن:)

یه روزی همین آدمی که امروز هستی رو هم پشت سر می‌ذاری. و تصویر رنجی که اون مدت بردی اونقدر رقیق و ملایم می‌شه برات که خیال می‌کنی نکنه خیلی هم سخت نبوده.

‌یه جایی خوندم که
کیمیا رجبی می گفت:
«تشنه‌ی یک آشناییِ آرامم.
یک برخورد ملایم و عمیق و تاثیرگذار،
یک دیدار جاری و آرامش‌بخش.»

یه چای تازه دم
یه موسیقی ملایم
یه دست لباس راحت
به درک که بعضی مشکلات حل نمیشه .️.

♡

من شیفته‌ی چیزهای آرام و ملایمم ..
عطر‌های ملایم ..
بوسه‌های ملایم ..
و لمس‌های آرام و ملایم .️

♡

شاید به احساسات بقیه مشکوکی چون هیچ دلیلی برای دوست‌داشتن خودت— جسمت، ذهنت؛ نداری. اون همه ملایمت رو پس زدی که دنبال چی بگردی؟

زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام آن‌هایی بودند که شکست خورده‌ بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آن‌ها را پر از دلسوزی، ملایمت و درک عمیق عاشقانه می‌کرد. زیبایی این افراد اتفاقی نبود.
‌
#الیزابت_کوبلر_راس

این نوشتهٔ الیزابت کوبلر رو عمیقاً دوست دارم و درکش می‌کنم؛ می‌گه:
«زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام آن‌هایی بودند که شکست خورده‌ بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آنها را پر از دلسوزی، ملایمت و توجه عمیق عاشقانه می‌کرد. زیبایی این افراد اتفاقی نبود.»