تو همونی که
حاضرم تو هر شرایطی نگهت دارم و ولت نکنم،
من همونیم که
باهاش میتونی بی نیاز از هرکس دیگه ای باشی،
تو همونی که
منو بلدی جوری که انگار جزوی از منی،
من همونیم که
بهت نزدیکم طوری که هر لحظه زندگیت میکنم،
تو همونی که
میخواد تا همیشه کنارم بمونه،
من همونیم که
طاقت دوری تورو ندارم.

ما تو رابطه آسیب میبینیم و همون رابطه هم میتونه ما رو ترمیم کنه، گاهی ارزشش رو داره که اعصابمون براش خورد بشه، به توافق رسیدن دوتا فرهنگ و گذشته مختلف سخته اما با گفتگو و درک متقابل امکان پذیره، قرار نیست همیشه وسط راه همدیگه رو رها کنیم، بعضی‌ وقت‌ها باید بمونیم‌ و‌ بسازیم، دوباره و دوباره.

گاهی ممکنه از خودمون متنفر بشیم ، نه به دلیل بد بودنمون ، چون زیاد از حد تلاش کردیم خوب بمونیم بین انسان هایی که‌ خوبی رو له میکنن :)

♡

«کامی روشن کولرو زده روی دور تند، خونه شده طوفان!
پرده، گلدون، حتی پنگوئن بیچاره رو هم باد برد ..️
یاد بگیریم خنک بمونیم، بدون اینکه خونه رو بفرستیم تو دل گردباد!
دور آروم، دمای ۲۵ درجه = حال خوب قبض سبک ..️»
#بابابرقی
#بابا_برقی
۲۵#_درجه

اوضاع که بهتر شد ، دنبال آدم جدید نریم ؛
بمونیم و جبران کنیم واسه اونایی که
تو روزای سخت کنارمون بودن ...


همین

ولی خودمونیم دقت کردین تا چند روز پیش بخاطر چه چیزای چرت و پرتی ناراحت بودیم؟

ما نسل خسته‌ای هستیم که یاد گرفتیم آرزوهامون رو سانسور کنیم، تا بتونیم با حداقل‌ها زنده بمونیم.
ما بار دردهای حل‌نشده‌ی نسل قبل رو کشیدیم و جرات نکردیم حتی بگیم «خسته‌ایم» تا مبادا بگن ضعیفیم.

ولی خودمونیم، اینم زندگی نیست که ما داریم میکنیم...

من همونیم که تو خوابت زیاد میاد، ولی تو زندگیت فقط یه بار.

ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.