ولی به نظرم حذف آدم‌های قدرنشناس، از حذف قند هم بهتره، امتحان کنید.

همه‌ی آدم‌ها به همون اندازه که شادن حق دارن غمگین و ناراحت باشن، سوگواری بخش غیر قابل انکاری از زندگیه.

جایی نمان که غمت بی‌ ارزش باشد، آدم‌ها اگر دوستت داشته باشند، نمیتوانند غمگینی‌ات را نادیده بگیرند.

‏با آدم‌های جسور وارد رابطه شید، آدم‌هایی که اختیار زندگی و انتخاب‌هاشون دست خودشونه و سر رابطشون با کسی تعارف ندارن.

صدتا عکس می‌گیری یکیش خوب درمیاد. آدم‌ها هم همینن. صدتا می‌بینی، یکیش خوب درمیاد...

زندگی ادامه داره، آدم‌ها میان و میرن، ولی تو همیشه باید خودت رو نگه داری
و قدر خودت رو بدونی. گاهی لازمه ک دردش رو حس کنی
ولی آخرش می‌بینی ک از دل این سختی‌ها ی ادم قوی‌تر بیرون میاد...

جدا شدن از کسی که باهاش طعم اولین دوست داشتن رو چشیدی، مثل کندن بخشی از روحه، زخمیه که نه زمان، نه آدم‌های جدید و نه حتی گذر سال‌ها نمیتونن جاش رو پر کنن، فقط یادت میمونه و هر بار که بهش فکر میکنی دوباره همون درد از نو شروع میشه.

خدایا
بهترینِ چیزها
بهترینِ آدم‌ها
بهترینِ روزها لطفاً

از آدم‌هایی که تو رو ناراحت می‌کنن ، متنفرم
حتی اگر اون آدم خودم باشم

وقتی ما خودمون رو دوست نداریم تلاش میکنیم تعداد بیشتری از آدم‌ها ما رو دوست داشته باشن، برای اینکه اون رو تیک بزنیم که من با ارزشم ولی اگه هشتاد میلیون نفر هم تو رو دوست داشته باشن باز چون اون ینفر هنوز آغوشش رو به روت باز نکرده و اون ارزش رو بهت نداده که اون ینفر خودتی اون حفره هیچوقت پر نمیشه.