این روزها به شدت به این جمله کافکا اعتقاد دارم که می‌گه:
آیا فکر نمی‌کنید که برای خیلی از آدم‌ها بیش از حد لازم نیرو صرف می‌کنید؟

خدایا این چه نفرینیه که من همه چیز یادم میاد؟ جزئیات، صداها، بوها، آدم‌ها، حرف‌ها، حس ‌ها؛ با هرکس، هرجایی که بودم.

ما قوی نبودیم،
شجاع هم نبودیم،
ما فقط مجبور بودیم،
اجبار آدم‌ها را قوی و شجاع می‌کند!


. .

یک پاییز و نصفی از بهار گذشت، فصل‌ها می‌روند و آدم‌ها تندتر از فصل‌ها. در روزگاری که همه می‌آیند تا بروند، بیا ما بیاییم و بمانیم. عزیزم بیا ما اهلِ ماندن باشیم، نه رفتن.

از آن آدم‌هایی بود که به شکل خاص و متفاوتی محبت می‌کرد و اهمیت می‌‌داد، مثلا هنگام صحبت با کسی یکهو دست‌هایم را می‌گرفت و با فشار آرامی دوست داشتنش را ابراز می‌کرد.

از خدا بخواه آدم‌های خوش‌ذات را مقابل راهت بگذارد و تو را با آدم‌های خوش‌قلب هم‌مسیر کند که هیچ‌چیز از این مهم‌تر نیست که با انسان‌های درست و حسابی معاشرت کنی.
تو هرچقدر هم که اراده و تلاشت کافی باشد، همین‌که با آدم‌های اشتباه روبرو شوی؛ زمین می‌خوری! اما آدمِ درست تو را حتی اگر زمین خورده‌باشی بلند می‌کند و انرژی ناب حضورش تو را تا جایگاه‌های بلندتر و مقصدهای امن‌تر می‌رساند.
خدا کند در هر موقعیت و اتفاقی، با آدم‌های خوش‌ذات روبرو باشی و هرگز گذارت به آدم‌های اشتباه نیفتد.

#نرگس_صرافیان_طوفان

دوره‌ی غمت هم تموم می‌شه عزیزم. با آدم‌های جدید آشنا می‌شی، کارهای جدید می‌کنی، تجربه‌های جدید برات پیش میان و مسیرت عوض می‌شه کم‌کم. دور می‌شی از غمت. دور می‌شی از تاریکی. بغلت می‌کنم و می‌گم "زیاد نگرانش نباش".

با یک سری از آدم‌ها که قطع ارتباط میکنی
باید یک عمرم بهشون بفهمونی نوشته‌هام به تو ربطی نداره تو تموم شدی.

باشد که جنگجوی درونت به جایی امن برسد.
به آدم‌های امن، مکانی امن... 🤍.

و من هربار بعد از شنیدن “خبر مرگ کسی” از خودم می‌پرسم
‏که ما چطور از دونستن این حقیقت که “آدم‌ها می‌میرن” دیوونه نمی‌شیم؟