- آدم‌ها با رفتار حرف می‌زنند،
دنبال کلمات نباشید...

‏آدم‌هایی که توجه و حضورشون رو نشون میدن، همیشه برای من ارزش بیشتری دارن. بی‌تفاوتی هیچ‌وقت جذاب نبوده.

چون امن و مهربونی همیشه تنها میمونی، آدم‌ها عاشق چیزهای مبهمن، دنبال هیجان و تفریح، اما چون انسان مهربون و امن همیشه واضحه، خیلی‌ها نادیده‌اش میگیرن، حقیقتی تلخ اما واقعی.

من معتقدم صدا زدن آدم‌ها با اسم شناسنامه‌هایشان کار چندان دلچسبی نیست! این اسم‌ها را دیگران انتخاب کرده‌اند!
باید ویژگی‌های آدم‌ها را فهمید و بعد جور متفاوتی صدایشان زد!
مثلا من تو را "التیام" صدا میزنم

آره عوض شدم چون ارزش خودم رو فهمیدم، فهمیدم باید خودم رو دوست داشته باشم، فهمیدم نباید همیشه کنار بیام، فهمیدم آدم‌ها شبیه حرف‌هاشون نیستن، فهمیدم دلسوزی زیاد اشتباهه، فهمیدم باید خودم رو جای درست خرج کنم و فهمیدم تهش فقط خودم رو دارم، آره تجربه‌هام از من چیزی ساخته که دیگه نمیتونم و نمیخوام مثل قبل باشم.

تئوری ایستگاه قطار رو شنیدی؟ میگه زندگی مثل یه ایستگاه قطاره، آدم‌ها میان و میرن، بعضی‌ها یه مسیر طولانی رو همراهتن، بعضی‌ها هم قبل از اینکه آماده خداحافظی باشی پیاده میشن میرن، ولی هر کسی یچیزی بهت یاد میده حتی اگه قرار نباشه برای همیشه بمونه مهم اینه که بدونی کی باید اون شخص رو نگه‌اش داری و کی باید بذاری سوار قطار بعدی خودش بشه چون همه تو یه مسیر نیستن و اشکالی هم نداره.

آدما شبیه تکه‌های پازلن. تو نمی‌تونی با کسی که شبیه یکی دیگه‌ست، جای آدم‌های قبلی زندگیت رو پر کنی. امکان نداره. هر کسی واسه خودش یه جایگاهی داره که فقط مخصوص خودشه.

در زندگی‌ام همیشه آمادگی این را دارم که تنها بشوم، چون بعضی از آدم‌ها سریعاً عوض می‌شوند، امروز برای آن‌ها مهم‌ترینی اما فردا ممکن است برایشان هیچ‌گونه اهمیتی نداشته باشی...

‏و کاری که توش بهترین بودم؛ دوست داشتن آدم‌ها و چیزهای اشتباه بود.

گاهی آدم‌ها خودشون رو قربانی ماهیت‌شون می‌دونن، نه مسئول اون.