الهه حسین‌نژاد رو کشتن…
ولی قصه‌ی تلخ ما،
خیلی وقته شروع شده.

یه زن دیگه،
یه زندگی دیگه،
و یه درد تکراری...
ما فقط عزادار یه آدم نیستیم،
ما عزادار امنیتی هستیم
که هر روز ازمون گرفته می‌شه.

الهه رفت،
اما ترسی که پشت چشم‌هامونه،
هنوز اینجاست…

خیلیا میبینن و میگن اصلاً بهت نمیخوره که تو زندگیت مشکل داشته باشی...
بهت نمیخوره که سختی کشیده باشی!
بهت نمیخوره زود رنج باشی...
بهت نمیخوره احساسی باشی...
بهت نمیخوره که تنها باشی :)
آره خیلی چیزا بهمون نمیخوره چون ما به خیلی از دلایل ظاهر داستان رو حفظ کردیم و نخواستیم کسی چیزی ازمون بدونه...
وگرنه فکر بقیه کجا و واقعیت زندگی ما کجا...!

گاهی بزرگترین خشونت، صداهای تو مغزمونه.

‏احساس عدم تعلقم از مکان و افراد و اجتماع فراتر رفته و حس می‌کنم حتی به این دوره زمونه هم تعلق ندارم.

زندگی یاد گرفتنی نیست که با چند بار آزمون و خطا، یاد بگیری اشتباه نکنی؛ زندگی تجربه‌اس، زمین خوردن‌های پی در پی و تلاش برای سرپا شدنه، زندگی همون قورباغه‌ی گنده‌ایه که هر روز صبح مجبوری قورتش بدی و جوری لبخند بزنی انگار که همه‌چی ردیفه.

همه چی عادیه، روزا میگذرن و کارها پیش میره؛
یهو صبح پا میشی میبینی حالت خوب نیست، یه غمی که گوشه دلت بیدار شده
غمی که بازمونده از اون اتفاقاتیه که ازش فرار کردی، نمیشه ازش فرار کرد فقط باید زمان بدی، بپذیری و رها کنی..

‌
‏آدما با رفتارشون پرتت می‌کنن اونور بعد میگن چرا ازمون فاصله گرفتی.
‌

We all fall before we feel our ability to fly.

ما همه قبل از اینکه توانایی پروازمونو احساس کنیم سقوط میکنیم.

این موقع شب که میشه
دلم می‌خواد دو تا چایی بریزم
و یکی باشه بشینیم از
روزمون حرف بزنیم .️.️

#شاد

بزنیم به روح و روان
بگذرونیم روزمون رو🩷..