روزی به خودت می‌آیی و میبینی
هر چقدر برای  بودنش جنگیدی
او برای نبودن تلاش کرد
هر چقدر برای جای خالی‌اش جنگیدی
او برای نیامدن تلاش کرد...
از یک جایی به بعد  میفهمی که باید کنار آمد
با خودت
با نبودنش
با جای خالی‌اش
با نخواستنش!
از یک جایی به بعد باید بفهمی
که هر چیزی با تلاش نتیجه میدهد الّا عشق یک طرفه...


. .

میدونی چی میسوزونه؟
اینه که همه‌چی می‌تونست درست باشه،
می‌تونستیم کنار هم باشیم،
می‌تونستیم از پس سختیا بربیایم،
می‌تونستیم یه زندگی بسازیم که خیلیا فقط حسرتشو می‌کشن…
ولی چی شد؟
هیچی… چون تو نخواستی!
فقط همین.
نه تقدیر بود، نه بدشانسی، نه هیچ‌چیز دیگه… فقط خواستنِ تو کم بود.
من هزار بار خواستم،
هزار بار جنگیدم،
ولی یه‌نفره هیچ رابطه‌ای ساخته نمیشه.
تو نمیخواستی…
و من موندم با هزار تا “می‌شد” که هیچ‌وقت نشد . .


. .

بزرگترین هنری که باید یاد بگیری اینه ؛
توان نخواستن آنچه را که
خواستنش آزارت می‌دهد...



. .

هر وقت نیاز داشتی با کسی حرف بزنی من هستم حتی اگه نخواستی حرف بزنی و نیاز داشتی یکی باشه کنارت باز هستم، دو تایی سکوت میکنیم و این هم بگم که من قضاوتت نمیکنم.

اونجا که میخواستی مثل خودشون باشی، اما نخواستی!
صَد هیچ، بُردی...!
بعدا میفهمی چی میگم.

بانو هایده خیلی وقت پیش گفت روزهای روشن خداحافظ ما نخواستیم باور کنیم.

‏نوشته بود:
هر جا نشد
هرجا کم آوردید
هر جا نخواستید
هر جا خسته شدید
هیچ عیبی نداره که تمومش کنید
اما "حرمت" همدیگه رو نگه دارید
"حرمت" خیلی مهمه.

خیلیا میبینن و میگن اصلاً بهت نمیخوره که تو زندگیت مشکل داشته باشی...
بهت نمیخوره که سختی کشیده باشی!
بهت نمیخوره زود رنج باشی...
بهت نمیخوره احساسی باشی...
بهت نمیخوره که تنها باشی :)
آره خیلی چیزا بهمون نمیخوره چون ما به خیلی از دلایل ظاهر داستان رو حفظ کردیم و نخواستیم کسی چیزی ازمون بدونه...
وگرنه فکر بقیه کجا و واقعیت زندگی ما کجا...!

ولی دقت کردید؟
همیشه پسرا رو محکوم کردیم به قوی بودن..
به تکیه گاه بودن...
به شعار مرد ک‌گریه نمیکنه...
هیچوقت نخواستیم قبول کنیم اونا هم حق دارن خسته بشن ..
گریه کنن ...بشکنن....
هیچوقت نخواستیم قبول کنیم پسرا هم احساس دارن....
هیچوقت نپرسیدیم چیشد که نصف پسرامون سیگاری شدن.....

این روزا روزای سختیه ...ولی
برای پسر ها و مرد هامون سختر ...

خانواده سخت‌گیر اینطوریه که دوستات رو از دست میدی چون نمیتونی باهاشون وقت بگذرونی، ازدواج موفقی نداری چون نه آدم‌های زیادی میبینی، نه رفت و آمدی هست که درست بشناسی، شغل خوبی نمیتونی داشته باشی چون محدودیت باعث میشه مهارت خاصی نداشته باشی، کل زندگیت رفت چون نخواستن زندگی کنی.