من هیچوقت هیچکس رو زشت ندیدم
همه برای من زیبا بودن جز آدمایی که زبونشون شیرین و مغزشون کثیف و زشت بود
صورتشون زیبا اما از درون سیاه و چرک بودن
متاسفانه این موضوع باعث میشد تا مدتی کم یا زیاد با آدم هایی سلام علیک داشته باشم که زیبا هستند اما ظاهری درونشون زمانی برام نمایان میشد که آسیبی بهم رسیده بود
و من پر از زخم بودم پر از زخمهای بزرگ و کوچیک جای زخم‌ها فرق میکرد هر چقد که بین درون و بیرونش فرق بیشتری بود زخم ها بزرگ تر بودن
این اتفاق های پی در پی باعث شد
از زیبایی آدما از دور لذت ببرم...

‏نمیدونم چطوری بگم ولی یه آدم با بالاترین ارزشش برام، با کوچیک‌ترین حرکتش در ثانیه‌ای از چشمم میوفته.

متنفرم از وقت‌هایی که انقدر خسته و آسیب دیده‌ام که با هر مشکل کوچیکی زود گریه‌ام میگیره.

ولی واقعا دلخوشی های کوچیک
رو باید چسبید
تو دنیایی که نمیدونیم
زندگی ما رو به کجاها می‌بره .

عادی شدن من رو میترسونه، عادی شدن ذوقی که برای کار داری، عادی شدن قشنگی‌های کوچیک اطراف، عادی شدن روابط، عادی شدن حس‌ها، عادی شدن زندگی.

یه نصیحت:
یاد گرفتن اکسل شاید کوچیک به نظر بیاد، ولی همون یه مهارت می‌تونه مسیر شغلیت رو عوض کنه.

بعضی آدما انرژی خوارن...
واقعاً انرژیتو می‌گیرن، فرقی نداره کیه و کجاست و چجوریه! کوچیک‌ترین ارتباطی با اینا روح و روانتو سرویس می‌کنه...

ولی بنظرم کسی که واقعا دوست داشته باشه وسط مهمونی بهت تکست میده، وسط مسافرت بهت تکست میده، وقتی کلی کار داره بهت تکست میده، وقتی با عجله داره میره به جلسه و کار و زندگیش برسه، یه تکست کوچیک میده، این حس ببین حواسم بهت هست‌‌ که منتقل میشه خود عشق و علاقه‌ست.

خونه
یه واژه ی کوچیک اما خیلی وسیع
خیلی عمیق ، خیلی زیبا 🫧

من عاشق سوال‌های کوچیکم، سوال‌های بی اهمیت، صبحونه چی خوردی؟ صبح کی پاشدی؟ داری چیکار میکنی؟ اصلا یک مرحله‌ دیگه از دوست داشتنه.