ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

افراد قوی؛ شبها به تنهایی درد می کشند،روزها لبخند می زنند، به دوستانشان نصف ماجرا را می گویند و به والدین شان هیچ چیز نمی گویند تا نگرانشان نکنند.

افراد قوی
شبها به تنهایی درد میکشند
روزها لبخند میزنند،
به دوستانشان نصف ماجرا را میگویند
و به والدینشان هیچ چیز نمی گویند تا نگرانشان نکنند ...

امیدوارم اون چیزی که الان خیلی نگرانشی فردا یه "آخیش حل شد عمیق" باشه گوشه‌ی قلبت🫀

اینقد به همه چی فکر نکن،
شاید اصلا تو آینده ای که انقدر نگرانشیم نباشیم :)

یکی از آثار بالغ شدن اینه که می‌فهمی که دنیا پیرامون تو نمی‌چرخه و مرکز ثقل جهان نیستی و گرانش فیزیکی نداری، لذا نباید بی‌دلیل پاچه دیگران رو بگیری و طلبکار باشی ازشون.
فهم این موضوع با هزینه رونده شدن افراد از آدم به دست میاد.

نوشته بود:
«شاید هم اصلاً در آینده ای که تا این حد نگرانشیم؛ نباشیم..!»

دوره‌ی غمت هم تموم می‌شه عزیزم. با آدم‌های جدید آشنا می‌شی، کارهای جدید می‌کنی، تجربه‌های جدید برات پیش میان و مسیرت عوض می‌شه کم‌کم. دور می‌شی از غمت. دور می‌شی از تاریکی. بغلت می‌کنم و می‌گم "زیاد نگرانش نباش".

- اولین نشونه‌ی عشق چیه؟
نگرانش می‌شی، تویی که آدمِ نگران شدن نبودی

.࿐

𝑻𝒐𝒎𝒐𝒓𝒓𝒐𝒘 𝒂𝒏𝒅 𝒇𝒖𝒕𝒖𝒓𝒆 𝒊𝒔 𝒚𝒆𝒕 𝒕𝒐 𝒃𝒆 𝒔𝒂𝒊𝒅 𝒕𝒉𝒆𝒏 𝒘𝒉𝒚 𝒕𝒐 𝒘𝒐𝒓𝒓𝒚 𝒂𝒃𝒐𝒖𝒕 𝒊𝒕 𝒏𝒐𝒘?

فردا و آینده چیزایی نیستن که بشه از الان راجع‌ بهشون حرف زد پس چرا باید از الان نگرانشون باشی؟ .