در موردش کاری از دستم برنمی‌آد جز این‌که فقط قبول کنم بعضی چیزها از کنترل من خارجه و هرچقدر هم بخوام، همیشه یه جایی هست که ناچار می‌شم با واقعیت روبه‌رو بشم.

شاید اگه هوا الان این‌طوری بود
آدم خوشحال‌تری بودم ..

می‌دونی بزرگ‌ترین باگ من چیه؟ این‌که من هیچوقت به کسی الکی اهمیت نمی‌دم. اگر به کسی اهمیت می‌دم، واقعا از تهِ قلبمه.

بنظر من وحشتناک‌ترین اتفاق دنیا بی‌حس بودنه. این‌که نه کسی و دوست داشته باشی، نه عاشق باشی نه متنفر باشی؛ بی‌حسی آخرین مرحله‌ی شکستنه.

هرگز به عشق کسی نیاز نداشتم اما این‌بار تمام احساساتم را به پای تو ریخته‌ام، میخواهم اگر مرا ترک کردی تمام آن‌ها را با خود ببری احساس میکنم تو آخرین کسی هستی که ارزشش را دارد.

سخت‌ترین جای ماجرا اینه
که یاد گرفتی بخندی…
وقتی حال نداری،
حرف بزنی…
وقتی دلت هزار تیکه‌ست،
بگی خوبم…
وقتی حتی خودت هم باور نمی‌کنی.
این‌جوری آدم کم‌کم تبدیل میشه
به نسخه‌ای از خودش
که هیچ‌کس نمی‌شناسدش؛
نه حتی خودش.
فقط روزا می‌گذرن
و تو با خودت فکر می‌کنی:
کِی دقیقاً این‌قدر دور شدم از خودم؟

پارتنرت خودش باید ارزشت رو بدونه، خودش باید بفهمه وقتی تو هستی خیلی کارها می‌رن تو لیستِ اضافه کاری. نه این‌که بدویی، بجنگی، حرص بزنی تا ثابت کنی جایگاهت‌رو.

نوشته بود: «دلم می‌خواد مدتی بمیرم. نه بخاطر این‌که ناامیدم، بخاطر این‌که خسته‌ام. خیلی خیلی خسته!»

می‌ترسم
ته
این‌
همه
سخت‌گیری،
هیچی
نباشه!...

هیچکس به اندازه من دوستت نداره، هیچکس به اندازه من درکت نمیکنه، هیچکس به اندازه من برات پناه نیست، با همه این‌ها اگه رفتی هیچوقت برنگرد چون بعد از رفتنت، هیچکس به اندازه تو برام غریبه نیست.