تنها
سنگینی حلقه ای در انگشت
مارا هر شب
زودتر به خانه بر میگرداند ..
و هر چقدر
بر یک بالشت سر بگذاریم
خواب هایمان
یکی نمی شود ..

دوریم از هم !
مثل نزدیکی این روی سکه
با آن رویش ..

#شمافرستادین

روزهای خوب‌تری می رسد، ما خوب می‌شویم، شکستگی‌هامان را ترمیم می‌کنیم، زخم‌هامان را ضماد می‌گذاریم، روبه‌روی آینه‌ی صیقلی روزگار می‌ایستیم و بازهم لبخند می‌زنیم.

#نرگس_صرافیان_طوفان

. .

شب همه به‌خیر، به جز اونایی که باعث شدن ما شب با دلِ شکسته سر رو بالش بذاریم…

کسانی که در روحمان گل می‌کارند را کجایِ دلمان بگذاریم که خوب نگهشان داریم؟

. .

حواسمون نیست که چه راحت با حرفی که تو هوا رها میکنیم،
چجوری یک نفر رو به هم میریزیم!
چند نفر رو به جون هم می اندازیم!
چه سرخوردگی یا دلخوری هایی به جا میذاریم!
چقدر زخم میزنیم!
چقدر میشکنیم!
حواسمون نیست؛ که ما میگیم  و رد میشیم و میزاریم به پای رک بودنمون،
اما یکی ممکنه گیر کنه!
بین کلمه های ما...
بین قضاوتهای ما...
بین برداشت های ما...
دلی که میشکنیم ارزون نیست!
پس بیایید با احتیاط حرف بزنیم،
با احتیاط برخورد کنیم،
مراقب رفتار و حرکاتمون باشیم،
بیایید کلآ خوب بودن رو هر روز تمرین کنیم.!

بیاید یه قراری با هم بذاریم. این که بپذیریم تا ابد غمگین خواهیم بود. که غم همیشه با ما خواهد بود... و بعد به زندگی ادامه بدیم.

بابا کسی اصلا به ما نگفته بود بزرگسالی اینطوریه که. فکر میکردیم میریم دنیا رو می‌بینیم. با کسی که دوسش داریم زندگی تشکیل میدیم. تلاش میکنیم و از خودمون یه ردپای کوچیکی جا میذاریم تو این دنیا.

با من آماده شید، ببوسیمش، بذاریمش کنار.

بابت تمام نشدن های زندگیمون ،
‏بیایید یبارم قرار بذاریم بشینیم دور هم ، آه بکشیم!

باید بخشید.
باید خودمان را برای تمام حماقت‌ها، انتخاب‌های تلخ و برای تمام بدی‌هایی که انجام داده‌ایم ببخشیم.
بخشش که آغاز شود،
ادامۀ جاده دیده می‌شود.
جاده‌ای که هنوز مسافرش هستیم و هنوز ادامه دارد.
بار گناه را که بر زمین بگذاریم، قدم‌هایمان سبک‌تر می‌شود...

. .