نمیدونم درک میکنی چی میگم یا نه؟ ولی مودم اینطوریه که یهو به خودم میام میبینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه میخورم.

نمیدونی بابت داشتنت چقدر خوشحالم نه؟! تو قشنگ ترین تافته جدا بافته ی دنیایی واسم. هدیه ی طبیعت به پاس تمام رنجهایی که کشیده یا مثلا نوبرونه‌ی درخت ارزو از سمت پری، یا شایدم دعای غریبه ای که خودم نشنیدمش‌. در هر صورت تو جادویی ترین بخش منی؛ میگم بخش من چون برای یه شخص جدا بودن زیادی بهم نزدیکی!! هیچوقت به همیشگی بودنم شک نکن، چون گره های قلب من فقط به دست خودت باز میشن بمون، بمون بمون؛ اندازه ی تموم ادم ها بمون. با عشق برای رویایی ترین چشم های دنیا!

یه نسخه پرشور از خودم داشتم
که نمیدونم چطور ؟
ولی از دستش دادم

دوست دارم با یه آدم غریبه که هیچی از من و زندگیم نمیدونه، بشینم و راجع به دونه دونه جزییات زندگیم باهاش حرف بزنم.

نمیدونم
شاید اگه باهم حرف میزدیم خیلی چیزا اتفاق نمی افتاد...))

مشکل اینجاست که فکر میکنید گزینه بهتری هم هست. واسه همینه که قدر هیچ کس و هیچ چیز رو نمیدونید. >>

من فقط تظاهر میکنم که پذیرفتم عشق برای من نیست، نپذیرفتم، بابتش غمگینم، ولی واقعیت اینه که دارم سعی میکنم عادی زندگی کنم و بهش فکر نکنم، گاهی حس میکنم شاید مشکل از منه، شاید زمانش نرسیده، نمیدونم، فقط میدونم هنوز ته دلم یه جای خالی هست که نمیتونم انکارش کنم.

-تایپم؟!
نمیدونم والا، هرجوری که تو هستی تایپم همونه.

نمیدونم انگار وقتی یکی دوستت داره، با انگیزه‌ تری.

پشت بی‌حوصلگی خیلیامون
یه زمانی کلی حوصله بوده
پشت بی‌تفاوتی‌مون کلی توجه و اهمیت بوده
پشت سکوت‌مون کلی حرف بوده
و پشت بدبینی‌هامون کلی اعتماد بوده
آدما به الآنمون نگاه میکنن
و بهمون برچسب میزنن
در حالی که نمیدونن چی بهمون گذشته
آدم یه وقتایی از اول این نیست
این میشه ...