درود به رفاقت‌های خاموش، نه تماس‌های مداوم، نه پیام‌های هر روزه، فقط یه قول نانوشته که میگه، هر وقت که بخوای من هستم.

من نمیگم ازت ناراحتم، بجاش استیکر و گیف دادن‌هام کم میشه، پیام‌هام کوتاه میشه، آفلاین بودنم زیاد میشه.

جواب‌های کوتاه در برابر حرف و پیام‌های طولانی حقیقتا ذوقم رو برای دوباره حرف زدن کور میکنه.

وقتی پیام‌های قدیمی‌ رو می‌خونی و متوجه می‌شی که اون اصلا یه دروغگوی حرفه‌ای نبوده، بلکه این تو بودی که یه احمقِ حرفه‌ای بودی.

‏از فرستادن پیام‌های طولانی که احساستو توضیح می‌دن خودداری کن، فقط چیزی نگو. مهم نیست چی می‌گی، اگه اونا اهمیتی نمی‌دن این متن ها هم عوضشون نمی‌کنه، مواظب خودت باش و وقت و انرژی خودت رو هدر نده.

اَمن باشید و قابل اعتماد،
که اگر روزی تمامِ جهان برای آدمی سیاه شد و امیدی اگر نبود، تنها قسمتِ سفید جهانش شما باشید و روزنه‌ی نور و امیدی شوید در بی‌نهایت تاریکی...
یادآور خوبی‌ها باشید و پیام‌‌آور قشنگ‌ترین ویژگی‌های وجود آدم‌ها و پناه‌گاه اَمن و آرامی باشید که آدم‌ها در سهمگین‌ترین و بی‌پناه‌ترین حالات روحی‌شان به امنیت حضور و آغوش شما پناه بیاورند و احساس رهایی و آرامش کنند
نه آنکه حضورتان مظهر نا امنی و ترس و بی اعتمادی باشد...

زخم‌ها مثل پیام‌های واتساپه
پاک میشه ولی جاش میمونه!


. .

بعضی وقت‌ها اون‌قدر اجتماعی و آدم‌دوست می‌شم که به همه پیام می‌دم، اما وقتی اون‌ها جواب می‌دن، من دیگه اون آدم اجتماعی سابق نیستم و نمی‌دونم با پیام‌هاشون باید چیکار کنم.



. .

یه دعا میکنم ،همه بگید آمین..

دعا میکنم هیچ بنده ای چشم انتظار نباشه؛
چشم انتظار یه خبر
چشم انتظار یه روز
چشم انتظار یه آدم
یا حتی چشم انتظار صدایِ پیامِ یه آدم..

نوشته بود:
"در عکس‌ها و پیام‌هایمان
انقدر مرا دوست داری،
که باورم نمی‌شود رفته‌ای"


. .