بی ارزشترین نوعِ افتخار،
افتخار به داشتن ویژگی‌هایی است که خود
انسان در داشتنشان هیچ نقشی ندارد
مثلِ چهره، قد، رنگ چشم، ملیت، ثروت خانوادگی و..
از چیزایی که خودتان به دست آورده اید حرف بزنید..
مثل: انسانیت، مهربانی، گذشت، صداقت و..

آدمی را آدمیت لازم است
عود را گر بو نباشد هیزم است...

.
از وقتی تصاحبش کرده ای
موهایم را از ته تراشیده ام
و فکر میکنم زشترین زن دنیا شده ام
و تو موهایت را روی شانه هایت میریزی
و فکر میکنی  برایش زیباترین زن دنیا  شده ای
غافل از آنکه مردی که موهای تو را
مثل سیم تلفن دور انگشتش می پیچد
و نگاهش به نقطه ای در دور دست ها
خیره می ماند
در خیالش به من زنگ می زند

#مهسا_مجیدی_پور

از وقتی تصاحبش کرده ای
موهایم را از ته تراشیده ام
و فکر میکنم زشترین زن دنیا شده ام
و تو موهایت را روی شانه هایت میریزی
و فکر میکنی برایش زیباترین زن دنیا شده ای
غافل از آنکه مردی که موهای تو را
مثل سیم تلفن دور انگشتش می پیچد
و نگاهش به نقطه ای در دور دست ها
خیره می ماند
در خیالش به من زنگ می زند...

بعد از تولدت با ارزشترین روز برای من، روز آشناییمونه.

Saheli

بی ارزشترین نوعِ افتخار
افتخار به داشتن ویژگی‌هایی است که خود انسان در داشتنشان هیچ نقشی ندارد
مثلِ چهره ، قد ، ملیت و . . .
از چیزایی که خودتان به دست آورده اید حرف بزنید
مثل انسانیت ، مهربانی ، گذشت ، صداقت

آدمی را ادمیت لازم است
عود را گر بو نباشد هیزم است . . .

✨
احساس آدمـ با ارزشترین قسمت وجودشه
اینقدر بی رحمانه به بازیش نگیرید
بعد از اون دیگه چیزی واسه از دست دادن نمیونه

بی ارزشترین نوعِ افتخار....
افتخار به داشتن ویژگی‌هایی است که خود انسان در داشتنشان هیچ نقشی ندارد:
مثلِ : « چهره، قد، رنگ چشم، ملیت، ثروت خانوادگی و........»
«از چیزایی که خودتان به دست آورده اید حرف بزنید...
مثل: انسانیت، مهربانی، گذشت، صداقت ، و...

هر دو میکوشند برای ادامه دار شدنش ،

هر دو خطر می کنند ،

هر دو وقت می گذارند ،

هزینه می کنند ،

هر دو برای یک لحظه بیشتر در کنار هم بودن با زمان میجنگند ،

من عاشق رابطه های دو طرفه ام.

رابطه هایی که برای هر دوطرف، ادامه اش با ارزشترین چیز دنیاست

هر روز شاید،

ده ها رنگین کمان، در دهان ما نطفه می بست،

و بیرنگی، کمیاب ترین چیزها بود.



اگر شکستن قلب و غرور، صدا داشت؛

عاشقان، سکوت شب را ویران میکردند.



اگر به راستی، خواستن، توانستن بود؛

محال نبود وصال!

و عاشقان که همیشه خواهانند،

همیشه می توانستند تنها نباشند.



اگر گناه وزن داشت؛

هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد،

خیلی ها از کوله بار سنگین خویش ناله میکردند،

و من شاید؛ کمر شکسته ترین بودم.



اگر غرور نبود؛

چشمهایمان به جای لبهایمان سخن نمیگفتند،

و ما کلام محبت را در میان نگاه‌های گهگاهمان،

جستجو نمی کردیم.



اگر دیوار نبود، نزدیک تر بودیم؛

با اولین خمیازه به خواب می رفتیم،

و هر عادت مکرر را در میان ۲۴ زندان،

حبس نمی کردیم.



اگر خواب حقیقت داشت؛

همیشه خواب بودیم.

هیچ رنجی، بدون گنج نبود؛

ولی گنج ها شاید،

بدون رنج بودند.



اگر همه ثروت داشتند؛

دل ها، سکه ها را بیش از خدا نمی پرستیدند.

و یک نفر در کنار خیابان خواب گندم نمی دید؛

تا دیگران از سر جوانمردی،

بی ارزش ترین سکه هاشان را نثار او کنند.

اما بی گمان، صفا و سادگی می مرد،

اگر همه ثروت داشتند.



اگر مرگ نبود؛

همه کافر بودند،

و زندگی، بی ارزشترین کالا بود.

ترس نبود؛ زیبایی نبود؛ و خوبی هم شاید.



اگر عشق نبود؛

به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟

کدام لحظه ی نایاب را اندیشه میکردیم؟

و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟

آری... بی گمان، پیش از اینها مرده بودیم ...

اگر عشق نبود؛



اگر کینه نبود؛

قلبها تمامی حجم خود را در اختیار عشق میگذاشتند.

اگر خداوند؛ یک روز آرزوی انسان را برآورده میکرد،

من بی گمان،

دوباره دیدن تو را آرزو میکردم و تو نیز

هرگز ندیدن مرا.


آنگاه نمیدانم ،

به راستی خداوند، کدامیک را می پذیرفت؟