یه تئوری خیلی قشنگ هست که می‌گه: "اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ در واقع تو زندگی قبلیت اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده."

اگر یاد گرفتی به جای پرسیدن "چرا این اتفاق برام افتاد؟"
بپرسی: "چی ازش یاد گرفتم؟" تو دیگه توی نقش قربانی نموندی! وارد مرحله‌ی خودشناسی شدی.

اگه تِراپی نمیری
روانشناسی رو قبول نداری
حس میکنی خودت از همه بیشتر میدونی
خودت همه فن حریفی
مطمئن باش
یکی داره تو جلسه تِراپیش اسم تورو میگه....

خانواده سخت‌گیر اینطوریه که دوستات رو از دست میدی چون نمیتونی باهاشون وقت بگذرونی، ازدواج موفقی نداری چون نه آدم‌های زیادی میبینی، نه رفت و آمدی هست که درست بشناسی، شغل خوبی نمیتونی داشته باشی چون محدودیت باعث میشه مهارت خاصی نداشته باشی، کل زندگیت رفت چون نخواستن زندگی کنی.

طبق روانشناسی اگه با لمس شدن توسط بقیه راحت نیستی ممکنه دلیلش این باشه که زبان عشق تو لمس فیزیکیه، تو این‌ نوع صمیمیت رو برای آدم‌هایی نگه‌ میداری که واقعا برات مهمن و کنارشون احساس امنیت و راحتی میکنی.

یچیزی‌میگمومیرم:
آدمارو از روی شوخیاشون بشناسید،
شوخیا خیلی جدی‌ان..!

میتونین سوالات روانشناسی و مشکلاتتون رو از طریق بات ناشناس ازشون بپرسین.

آدما رو از شوخیاشون بشناسین
‏خیلی از شوخیا جدی‌ان.

میدونستی که علم روانشناسی میگه هرگز این دو دسته از آدم‌ها رو از زندگیت حذف نکن:

۱. اون آدمی که گذشته‌ات رو می‌پذیره و همچنان با تموم قلبش تو رو دوست داره.
۲. اون آدمی که تموم تلاشش رو می‌کنه
تا تو رو خوشحال نگه داره.

تو روان شناسی رابطه به اثر جالبی داریم به اسم "اثر میکل آنژ" که میگه:

زوج های موفق زور نمی زنن همدیگه رو عوض کنن، اونها به هم کمک میکنن که بهترین ورژن همدیگه رو کشف کنن
درست مثل میکل آنژ که می گفت:

من مجسمه رو نمیسازم فقط شاهکاری که توی سنگ پنهانه رو کشف میکنم.