وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

یونگ یه جمله داره که میگه، تا وقتی که به مسائل ناخوداگاهت آگاه نشدی، یجوری ناهشیارت مسیر زندگیت و دست میگیره که اسمش و میذاری سرنوشت!

سخته با خاطراتی که از ناخودآگاهت کشیده میشه بیرون سر پا بمونی و تصمیم‌های درست بگیری.

بعضی وقتا به این فکر میکنم که از آدما کلا نمیشه ناراحت شد. هر کسی بک‌گراند خانوادگی و تربیتی خاص خودشو داره. ژن هایی که دلیل خیلی از رفتار هاشو توضیح میدن و ناخودآگاهی که منشأ میگیره از تمامی این چیزها و فرد آنچنان کنترلی روش نداره. ولی خب همیشه حوصله و اعصاب موشکافی این مسائل رو ندارم پس فقط نفرت میورزم.

یه وقتایی دلم می‌خواد کنار کسی باشم که نوتیف پیامش مثل برق یه نگاه بیاد و ناخودآگاه لبخند به لبم بیاره؛ همون کسی که کنارش نه واژه‌ها دست و پا بزنن برای فهمیده‌ شدن، نه زمان قراری برای موندن داشته باشه. فقط یه هم‌صحبت که بشه همه چیز رو، از دل گفت و از دل شنید، بدون وزن قضاوت.

خودم رو به در و دیوار میکوبم تا به طور ناخودآگاه حتی یک‌ذره هم شباهتی با شخصیت منزجر کننده‌ی آدم‌هایی که یه روز توو زندگی‌م بودن؛ نداشته باشم. لطفا لطفا لطفا. نمیخوام حتی قطره‌ای از طرز وجودیت‌شون‌ تصادفاً بین تار و پودم جا مونده باشه.

خاطرات خیلیییی عجیبن
داری از یه جا رد میشی ناخوداگاه سرت میچرخه،یه بو،یه صدا،یه طعم یهو میبرتت با خودش….

.࿐

فکت:
وقتی عاشق شخصیت یه نفر میشیم،
ناخودآگاه تمام رفتار اون شخص برامون
جذاب و‌ دوست داشتنی میشه...

.࿐

‏شاید عشق همان لحظه هایی باشد که ناخوداگاه با یادت لبخند میزنم:)

.࿐

این‌که صمیمی‌ترین دوستم رهام کرد واقعا به سوگواری بیشتری نیاز داشت. من اما بابام بهم گفته سوگواری و رو زمین نشستن نشونه ضعفه و بنابراین پاشدم و گفتم اصلا هم درد نداشت. درد داره ولی. خیلی درد داره و ناخودآگاهم گاه و بیگاه داره بهم یادآوری می‌کنه لکاته بشین گریه کن زخمت خوب نشده.