یک جایی از زندگی نیاز داشتم کسی به من بگوید هر اتفاقی هم که بی‌افتد، پشتِ من است؛ اما تنها خودم همیشه پشتِ خودم بودم.

پناه دلم کسی است که بی آنکه بگویم میفهمد
بی آنکه بگویم میبخشد
و بی آنکه خسته شود کنارم می‌ماند
و او فقط خداست .

چنان پاک بمان
که جرات داشته باشی
در دعایت بگویی
یا رب،
یکی مثل خودم نصیبم کن...

خدای زمینی من؛ تو انقدر در وجودم عمیق شده ای که گمانم حتی اگر میلیون ها سال بعد زمانی که تبدیل به خاک و بذر شدیم گلی شوم با عطر دست های تو؛ و در تمام پروانه ها دنبال نقش چشمانت بگردم. با هر وزش نسیم و دلربایی برگ ها بگویم؛ من زمانی محبوب عاشق ترین مرد زمین بودم، مردی که جای زخم هایم بوسه کاشت و تا ممکن ترین حدی که یک قلب می تواند از امنیت ملموس اغوشش درونم جاری کرد. پس مهم نیست من چگونه باشم روح من تا همیشه به دنبال او خواهد گشت. چرا که جان من و او را از یک گل ساخته اند اولین و اخرین من.

باشد که با فردی وارد رابطه شوید که به زبان روح شما سخن بگوید و مجبور نباشید عمری را صرف ترجمه خود برای او کنید.

دیگر به هیچ وجه منتظر نیستم، نه منتظر کسی که مرا نجات دهد و نه منتظر اتفاقی که مرا دوباره سرپا کند، اگر هم آمدنی در کار باشد بگویید نمیخواهد گلدان انتظارم شکست و گلش پژمرده شد.

وقتش است با صدای رسا و بلند بگوییم: " همه چیز به نازنین کِتفمان "
یا هنوز فرصتی باقیست ؟

قهوه‌اش را تمام کرد و گفت:
"چطور انقدر خوب دیگران را دلداری می‌دهی؟"
خندیدم و گفتم:
حرفایی را میزنم که دوست داشتم دیگران به من بگویند.

برایِ تو چه بگویم؟ بگویم زخمم آن‌قدر عمیق شده که می‌توان در آن درختی کاشت؟ بگویم غمگینم و مرگ کاری نمی‌کند؟

‌سادہ بگویم…. زن‌ها همیشہ می‌ترسند، از اینڪہ موے ڪوتاہ بهشان نیاید، از اینڪہ خوب آرایش نڪنند، از اینڪہ بلند بخندند، و از اینڪہ مردے ترڪشان ڪند. زن‌ها همیشہ می‌ترسند اما زن‌ها ترسو نیستند... با تمام این ترس‌ها، مویشان را ڪوتاہ می‌ڪنند، زیبا آرایش می‌ڪنند، بلند می‌خندند و مردے را ڪہ دوستشان ندارد، ترڪ می‌ڪنند..

ڪیمیا رجبی