ولی قبول داری بعضی آدم‌ها حیفت میکنن؟ حرف و عملشون یکی نیست، اعتمادت رو، احساست رو، قلبت رو، حال خوبت رو، حتی قنج رفتن دلت رو حیف میکنن، کاش آدم‌ها رو با حرف‌هاتون و کارهاتون حیف نکنید.

آدمایی که از "خودت بودنت" خشمگین میشن، همونایین که دلشون میخواست ازت یک نسخه ی قابل کنترل بسازن! نسخه ای که بتونن ازش باج گیری عاطفی کنن.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

ولی قبول داری بعضی آدما حیفت میکنن؟
حرف و عملشون یکی نیست، اعتمادتو، احساستو، قلبتو، عقلتو، حال خوبتو، حتی قنج رفتن دلتو حیف میکنن
کاش آدما رو با حرفاتون و کاراتون حیف نکنید...



. .

لازمه خودت رو هل بدی توی دل
سختی‌هایی که به ظاهر تحملشون
طاقت بیشتری می‌خواد، برای رهایی
از آسونی هایی که بعدها زندگیت رو
سخت‌تر و تباه میکنن.


. .

ولی قبول دارید بعضی آدما حیفت می‌کنن؟
حرف و عملشون یکی نیست، اعتمادتو، احساستو، قلبتو، عقلتو، حال خوبتو، حیف می‌کنن...
کاش آدما رو با حرفاتون و کاراتون حیف نکنید...

‏تو این زندگی بزرگترین برد رو ادمایی میکنن که دل ندارن.
‏وابسته چیزی نمیشن،احساسی با مسائل برخورد نمیکنن،دلشون برا کسی نمیسوزه...

خوش به‌ حال آدمای بی‌شعور
حداقل حرفی تو دلشون نمی‌مونه ..

کسایی که در کودکی حس ناامن بودن داشتن، در بزرگسالی اغلب به دنبال کنترل همه‌ چیز هستن، چون روانشون به اشتباه یاد گرفته که اگر چیزی از کنترلشون خارج بشه، امنیت شون تهدید میشه.

نمیدونم این چه داستانیه که یسری آدم‌ها تا وقتی تحویلشون نگرفتی میپرستنت، همه‌اش پیگیرتن، همین که آدم حسابشون میکنی یا مثلا تحویلشون میگیری انگار براشون عادی میشی، حالا دیگه برات قیافه میگیرن.