شنیدن جمله‌ی میخواستم برات فلان کارو کنم روانیم میکنه عزیزم اگه میخواستی میکردی

جمله‌ی
‏"مگه
بقیه
چی
داشتن
که
من
نداشتم"
روحمو
آزار
میده.

‏جمله‌ی "بیا پیشم بمون" حتی از "دوستت دارم" ‏هم قشنگ تره.

هیچوقت به جمله‌ی «اگه بخواد خودش پیام میده» اعتقاد نداشتم ، چون من میخواستم و پیام ندادم

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

‍ نوشته بود:
" بار عشق را باید انداخت بر دوش کلمات روزمره. مثلا "دیوونه چطوری؟" یک‌جور جمله‌ی عاشقانه است".
اما من گمان می‌کنم بار عشق را باید انداخت بر دوش رفتارها... پرسیدنِ حال آدم‌ها در بی‌وقتی، یا خریدنِ گل‌های بی‌وقت، یا بخشیدن چیزی که دوستش داری، یا ناگهان سر چرخاندن و تلاقی نگاه، یا ایستادن برای رسیدن ماشین و زل زدن به او تا دور و دور و دورتر شود.

آلما توکل

خدایا تو همیشه به موقع رسیدی
یه جمله‌ای هست که میگه به مو‌ میرسه ولی پاره نمیشه ..
نذار این بند پاره بشه .

"I'm wrong with a percentage of me"
A sentence that nobody has ever said

«شایدم یه درصد من دارم اشتباه می‌کنم»
جمله‌ای که هیچ وقت هیچ‌کس نگفت
• |.

بعضے وقتا راہ حلش فقط یہ زنگه؛
یہ جمله‌یِ خوب گفتنه؛
یہ قرار یہ ساعته‌اس؛
یہ ذرہ پا رو غرور گذاشتنه...
ولے آدما ترجیح میدن گند بزنن تو هرچے بودہ و مفت ببازن طرفو...

من از جمله‌ی «فدای سرت» خیلی
خوشم میاد، بهم حس امنیت میده.
اینجوریه که فدای سرت داری گند
میزنی به همه چیز، فدای سرت غذا
سوخت، فدای سرت چای ریخت،
فدای سرت نمره‌ت کم شد، فدای
سرت نتونستی، فدای سرت نشد،
نرسید، نرفتی، نیومد...
فدای سرت!
فدای سرمون.....