علاقه‌ای ندارم برای کسی چیزی از حالم تعریف کنم، اونی که پیگیر باشه از چشم‌هام میفهمه اوضاع چطوریه.

‏پارتنر خوب اینطوریه که همش حالت خوبه، میخندی، لبخند بی اراده رو لب‌هاته، انرژی های منفیت رو میگیره، اعتماد به نفس بیشتری داری، مشکلات انقدر هم سخت بنظر نمیرسن، خیالت از آینده راحته، حتی میفهمی هر روز داری پیشرفت میکنی.

‏خودکشی مخفی اینطوریه که دیگه شما به خاطر خودت زندگی نمیکنی، به خاطر اطرافیانت‌ زنده میمونی.

‏یه بیماری هست به اسم "اروتومانیا"؛
این بیماری اینطوریه که ؛
تو از شخصی که دوستش داری
تصویری می‌سازی که از
خود واقعیش پیشی گرفته
و در نهایت شخصیت اصلی اون فرد
باعث ناراحتیت میشه!
فکر میکنم خیلی هامون درگیر این بیماری باشیم

. .

رابطه عاطفی اینطوریه که اولش همه چی اوکیه، یهو یه تایمی همش دعوا و جنگه، اگه با هم از اون تایم گذر کردین و کنار هم موندین تبریک میگم شما آدم درستتون رو پیدا کردین.

وضعیت روحیم اینطوریه که اگه بهم یه بغل طولانی بدی، احتمال اینکه یهو محکم‌تر بغلت کنم خیلی زیاده.

‏قسمت ناراحت‌کننده‌ قطع ارتباط اینه که میدونی بقیه بهش پیام میدن ولی تو نمیتونی پیام بدی، میدونی بقیه هنوز تو زندگیش جریان دارن ولی تو جریان نداری، میدونی بقیه خیلی وقت‌ها میبیننش ولی تو نمیبینی، تو مردی، و اینطوریه که به تمام جهان حسادت میکنی.

بعضی وقت‌ها هم نیاز داری حقیقتی رو بشنوی که دوستش نداری. این‌طوریه که بزرگ می‌شی.

استرس طوریه که مغزت میگه باید بخوابی، دلت میگه باید گریه کنی، معده‌ات میگه باید بالا بیاری و تو وسطش داری به این فکر میکنی که چرا موبایلت رو تو یخچال گذاشتی.

چیزی به نام خستگی روحی وجود داره، اینطوریه که از لحاظ جسمی خوبی ولی به خاطر افکار مزخرفت نمیتونی حتی کوچکترین حرکتی انجام بدی.