‏قسمت ناراحت‌کننده‌ قطع ارتباط اینه که میدونی بقیه بهش پیام میدن ولی تو نمیتونی پیام بدی، میدونی بقیه هنوز تو زندگیش جریان دارن ولی تو جریان نداری، میدونی بقیه خیلی وقت‌ها میبیننش ولی تو نمیبینی، تو مردی، و اینطوریه که به تمام جهان حسادت میکنی.

بعضی وقت‌ها هم نیاز داری حقیقتی رو بشنوی که دوستش نداری. این‌طوریه که بزرگ می‌شی.

استرس طوریه که مغزت میگه باید بخوابی، دلت میگه باید گریه کنی، معده‌ات میگه باید بالا بیاری و تو وسطش داری به این فکر میکنی که چرا موبایلت رو تو یخچال گذاشتی.

چیزی به نام خستگی روحی وجود داره، اینطوریه که از لحاظ جسمی خوبی ولی به خاطر افکار مزخرفت نمیتونی حتی کوچکترین حرکتی انجام بدی.

خانواده سخت‌گیر اینطوریه که دوستات رو از دست میدی چون نمیتونی باهاشون وقت بگذرونی، ازدواج موفقی نداری چون نه آدم‌های زیادی میبینی، نه رفت و آمدی هست که درست بشناسی، شغل خوبی نمیتونی داشته باشی چون محدودیت باعث میشه مهارت خاصی نداشته باشی، کل زندگیت رفت چون نخواستن زندگی کنی.

پارتنر خوب اینطوریه که همش حالت خوبه، مودت خوبه، میخندی، خوشحالی، انرژی‌های منفی زندگیت رو میگیره، اعتماد به نفس داری و دائم داری پیشرفت میکنی.

بهار این‌طوریه که از خواب بیدار می‌شی و به‌خاطر خستگی ناشی از خواب زیاد، دوباره می‌خوابی.

پاییز اینطوریه که
یهو و بی‌ دلیل دلت میگیره .

رها شدن اینطوریه که خود قبلی‌ات رو می‌بینی و به حالی که اون موقع داشتی تأسف می‌خوری، بعد می‌ری شادان و خندان به باقی غم‌های زندگی‌ات می‌پردازی.

When you die, you don't understand that you died, it's just hard for others to bear.
My unconsciousness is exactly like that...!

وقتی میمیرید نمیفهمین که مُردید فقط تحملش برای دیگران سخته ،
بیشعور بودنم دقیقا همینطوریه ...!