ولی واقعا بعد یه تایمی که از آدما فاصله میگیری،میفهمی اونقدرا که فکر میکردی بهشون نیاز نداری ..

نوشته بود: وقتی کسی میدونه بهت ظلم کرده،ازت دوری میکنه، فاصله میگیره چون توان عذر خواهی و جبران نداره در حقیقت جراتش رو نداره.

من رو با فاصله گرفتن تست نکنید ، آدم جالبی نیستم زود عادت میکنم به نبودتون.

یه چتر بسه برای هر دوتامون

دوتا چتر بینمون فاصله انداخت ....

شما کم کم از آدمی که دوسش دارید فاصله میگیرید ...
اینطوری نیست که یه شبه همه چی تموم بشه و بره ؛ اتفاقا کم کم طی گذشت زمان وقتی دیگه توجه خوابید و کم تر شد ؛ وقتی دیگه از اتفاق های روزش نگفت ؛ وقتی دیگه کم تر زنگ زد و دیدتون و تکس داد ؛ وقتی دیگه هرچیزی می‌خرید براتون عکس نمی‌گرفت و نمیفرستاد ؛ وقتی که دیگه با ذوق باهاتون حرف نمی‌زد ... دقیقا همینطوری سرد و سرد و سرد تر که شدید از هم جدا می‌شید.

‏اگر میدونستین چقدر سخته و چقدر طول میکشه تا بعضی آدمها دوباره سلامت روان و شادی خودشون رو بازیابی کنن متوجه میشدین که چرا با کوچکترین رفتار سمی درها رو میبندن و فاصله میگیرن و چرا در مورد افرادی که اجازه دادن تو زندگیشون باشن سخت گیرن.


. .

حتی بلد نیستید وقتی آدم و ناراحت می‌کنید، از دلِ آدم دربیاید. بلافاصله شما ناراحت می‌شید؛ خیلی جالبید واقعا.

وقتی از هم فاصله میگیریم، یه چیزی توم از بین میره، یک بخشی از خودم گم میشه، تو واسم مثل هوایی میمونی که نمیتونم توش نفس نکشم، مثل دارویی، عوارض داری، ولی نبودنت از بودنت دردناک‌تره.

آدما خیلی دیر میرسن ، خیلی دیر محبت میکنن ، خیلی دیر می فهمنت ، خیلی دیر پشیمون میشن و دقیقا بین همین فاصله‌هاست که از چشمت میفتن و دیگه هیچوقت بهشون حسی پیدا نمیکنی 🤌🏻

دوست داشتن تو توی این فاصله‌ها مثل یه درد شیرینه یه رنجِ قشنگ که حاضر نیستم با هیچ آرامشی عوضش کنم.