ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

زندگیم از اونجایی ترسناک شد که فهمیدم اینکه چند روز حالت خوب باشه و بعد دوباره تا مدت‌ها بد باشی اسمش مودی بودن نیست، افسردگیه.

My dear for a long time!
I've realized that you're not mine, and I'm hopeless
I will love you more than ever.

عزیز مدت‌های طولانی‌اَم!
من این را فهمیده‌ام که شما متعلق به من نیستی، و من بی‌آن‌که دیگر امیدی داشته باشم،
بیشتر از همیشه دوستت خواهم داشت.

مدت‌هاست تبدیل به آدم‌هایی شده‌ایم که همه‌چیز را می‌توانیم احساس کنیم، اما نمی‌توانیم از احساس‌مان حرف بزنیم.

Behind every lasting success, there is a long and exhausting effort‌‌

پشت هر موفقیت پایدار، مدت‌ها تلاش طاقت فرسا وجود دارد‌‌

میتونی مدت‌ها به خودت دروغ بگی
میتونی سالها دیگران رو مقصر همه چیز بدونی
میتونی هر جور که دلت میخواد هر کسی رو قضاوت و هر چه میخوای بهش بگی
ولی در نهایت خودت میدونی که هستی، چه کردی و چه نباید میکردی
و این تو رو به پوچی و انزوا میکشونه.
زندگی به‌شهامت نیاز داره. شهامت اصلاح خودت.

وقتی به چیزی که مدت‌ها براش تلاش کردی می‌رسی یا تو یه کاری موفق می‌شی تازه می‌فهمی برای کی مهم بودی و کی فقط حرفش بود. هیچ‌ آدمی نیازمند تبریکات بلند و بالای اطرافیان نیست ولی حداقل اینو بهش می‌رسونه که برای ارتباطتون ارزش قائل بود.

هیچ رفاقت عمیقی یهویی از بین نمیره، شما یه زمانی، یجایی، بذر ناراحتی رو تو دل رفیقتون کاشتین و اون مدت‌ها داشته با این قضیه سر و کله میزده، بعد یه مدتی هم دیده که متاسفانه ریشه این بذر، عمیق‌تر از رفاقتتون شده.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

جدیداً آدم‌ها این حس‌ رو بهم می‌دن که باهاشون تو مسابقه‌ای به اِسم « کی از همه صبور تره؟! » قرار دارم و این دیوونه‌ام می‌کنه. من نمی‌خوام آدمی که صبور تره باشم. متنفرم از صبور بودن. مدت‌ها صبور بودم و تماماً اشتباه بود. تو مسابقه‌ای به اِسم « زندگی » جایی برای برنده‌ی مسابقه « کی از همه صبور تره؟! » نیست.

‏عیبی نداره، مدت‌ها منتظر آدم درست بمون ولی حتی یک روزم منتظر درست شدن آدم اشتباه نمون‌.