نگفتن رنج یجور موندن تو گذشته‌هاست. انگار هنوز یه جایی، توی یه لحظه گیر کردی. ولی وقتی ازش می‌گی، یه قدم ازش فاصله می‌گیری. کم کم تبدیل می‌شه به جای زخمی که یادت می‌ندازه چیا گذروندی و چقدر قوی‌تر شدی.

گاهی دنبال خودمون توی گذشته‌ها میگردیم،
چون نسخه‌ی قدیمی‌مون، تنها راه ارتباطی با احساساتیه که دیگه پیداشون نمیکنیم! احساساتی که فکر میکردیم همیشه باهامون می‌مونن، اما تو مسیر بزرگ شدن جا موندن.

برای حسرت‌ هات غصه نخور، گذشته‌ای که با فهم امروزت قضاوتش میکنی، همون موقع تنها انتخابی بوده که داشتی! چون اون موقع فقط یه توعه زخمی تصمیم میگرفت، نه کسی که امروز این‌ قدر آگاهه!

لا به لای وسایلم چیزهایی هست که نه به کارم میان، نه دلم میاد دور بندازمشون، توی سرم هم همین وضعیت حاکمه من گذشته‌ای رو از برم که نه میتونم فراموشش کنم، نه دوست دارم مرورش کنم.

اون‌چیزی که منو خسته‌کرده شناخت آدم‌هاست. یک‌نفر خوبه تا زمانی که از ظرفیتش فراتر نره. بیش‌تر از ظرفیت یک‌نفر بهش بها بدی حتی گذشته‌ی خودشم فراموش می‌کنه و این نه در مورد تمام آدم‌ها ولی در مورد اکثرشون صدق می‌کنه.

میدونستی که علم روانشناسی میگه هرگز این دو دسته از آدم‌ها رو از زندگیت حذف نکن:

۱. اون آدمی که گذشته‌ات رو می‌پذیره و همچنان با تموم قلبش تو رو دوست داره.
۲. اون آدمی که تموم تلاشش رو می‌کنه
تا تو رو خوشحال نگه داره.

“اگر انسان‌های التیام‌یافته گذشته‌ای دارن؛ پس انسان‌های ناخوش هم باید آینده‌ای پیش رو داشته باشن.”

هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.

دیدی گاهی یک حرف یا اکت آدما، یه چیزی تو گذشته‌ت رو trigger می‌کنه؟

می‌گفت: "هیچ‌وقت توی زندگی‌م، آدم‌های بزرگی رو ندیدم که گذشته‌ی سالمی داشته باشن. آدم‌ها وقتی بزرگ می‌شن که گذشته‌ی سختی رو پشت‌سر گذاشته باشن."