یه جایی آخرین بغل، آخرین بوسه، آخرین دوست دارم، آخرین خداحافظی اتفاق می‌افته و تو روحتم ازش خبردار نمی‌شه.

“اگر انسان‌های التیام‌یافته گذشته‌ای دارن؛ پس انسان‌های ناخوش هم باید آینده‌ای پیش رو داشته باشن.”

At some point you just have to let go of what you thought should happen and live in what is happening.

گاهی فقط باید از چیزهایی که فکر میکردی باید اتفاق بیفته بگذری و در چیزی زندگی کنی که داره اتفاق می افته.

شنیدی میگن فلانی اومده چشمت روشن؟
هروقت این آدم به من پیام میده چشمام روشن میشه
برق میافته تو چشمام
چشم چیه
دلم روشن میشه
تموم وجودم روشن میشه
محبتش تو قلبم ریشه کرده

این صل الله سترکه چشما ترامپ بترکه از زبون نمی‌افته

دستم به دستات نمی‌رسه اما این تقلا برای رسیدن رو -درحالی که خوب می‌دونم اتفاق نمی‌افته- نوعی دوستت‌دارم درنظر بگیر.

اونجا که شمس لنگرودی میگه:

زخمی کهنه ام
سایه ی رنجی پایان یافته

♡

هر که به خود مشغول است دلیل است که در خود گنج ها یافته است هر کس به دیگران مشغول است
دلیل هست که مفلس است و بیکار.



. .

"بلد" بودن از عاشق بود مهمتره. وقتی بلد باشی، عشق خودش اتفاق می‌افته.

جوری که تلاش می‌کنی، تحسین برانگیزه. جوری که برای همه‌چیز، از همه‌چیز می‌گذری. انگار نمی‌دونی ته‌تهش اتفاقی برای دست‌های خالیت نمی‌افته و دویدن‌هات، فقط دویدنه.