من هستم؛
هستم تا توی بُردهات تشویقت کنم.
که تو شکستات دستتو محکمتر بگیرم.
تو هیچوقت منو روبه‌روی خودت نمی‌بینی.
من همیشه همینجام، کنارت.
هرجایی از زندگیت که ایستاده باشی،
تو پستی یا بلندیش،
تو روشن ترین یا تاریک ترین قسمتش،
تو تنها نیستی من کنارتم.

گاهی مغزت برای بقا، تو رو از تغییر میترسونه، درحالی‌که رشد، درست پشت همون ترست ایستاده.

هیچ‌وقت نمی‌تونی تصور کنی یه آدم چه اتفاقایی براش افتاده که شده اینی که هست.

من هستم، هستم تا توی بردهات تشویقت کنم، که تو شکست‌هات دستت رو محکم‌تر بگیرم، تو هیچوقت من رو رو به‌ روی خودت نمیبینی، من همیشه همینجام کنارت، هرجایی از زندگیت که ایستاده باشی تو پستی یا بلندیش، تو روشن‌ترین یا تاریک‌ترین قسمتش، تو تنها نیستی من کنارتم.

خسته‌ای؟
اما هنوز ایستاده‌ای؛
و همین،
شکوهِ توست.

اونجا که رهی معیری میگه:

نور عشق از رخنه‌ی دل بر سرای جان دمید
پرتوی در  کلبه‌ام از روزنی افتاده است


. .

I am not what happened to me, I am what I choose to become.

من اون چیزی نیستم که برات اتفاق افتاده، من چیزی هستم که انتخاب می کنم بهش تبدیل بشم.

فروغ خیلی قشنگ میگه :
ما هرچه را که باید از دست داده باشیم ، از دست داده ایم .. ما بی چراغ به راه افتاده‌ایم !

بزرگترین تهدید، خطر از دست دادن خود است که به قدری بی سر و صدا رخ میدهد که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده.

اصلا اشکال نداره گریه کن، ولی بعدش ایستاده واسه خودت دست بزن، تو نباختی فقط اون کسی رو از دست داد که حتی موقع رفتنش از صدتا، صد و یکی دوستش داشتی.