روز به روز دارم کم حرف‌تر میشم، یه وقت‌هایی حس میکنم میتونم چند هفته تو خونه بمونم بدون اینکه نیاز داشته باشم معاشرت کنم.

من باید تنها بمونم چون خیلی عمیق و شدید عاشق میشم و تو این نسل دیگه قدر این چیزا رو نمیدونن…

چیه این کلمه‌ بمون؟
‏که وقتی میشنویش انگاری دنیا رو بهت دادن!
‏- بمون باهام
‏- بمون تو زندگیم
‏- بمون تا بمونم
‏و قشنگترین و شیرین‌ترینش اینه که بگه: بمونی برام

ترجیح میدم یا درست دوست داشته بشم، یا تنها بمونم.

باید یاد بگیرم به خودم وفادار بمونم نه به زخم‌های قدیمی.

رزق که همیشه پول نیست
آدم های خوب زندگیمونم رزق و روزی اند، مثلا یکیش همین خود تو.️

زندگی بهم یاد داده که منتظر کسی نمونم. کسی که بدون هیچ دلیل موجهی، بدون هیچ توضیح خاصی که نشونه‌ی علاقه به ادامه‌ی ارتباط باشه، منتظرت می‌ذاره، آدم زندگیِ تو نیست؛ باور کن!

فاطمه سپید.

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

با وجود تموم این چیزها،
نمی‌دونم چطور،
ولی هنوز هم دلم می‌خواد باور کنم که همه‌چیز می‌تونه درست بشه.
هنوز هم دلم می‌خواد نسبت به خیلی چیزها امیدوار بمونم؛
که شاید خیلی چیزها تغییر کنه، بهتر بشه….

نه باید زودتر می‌فهمیدی و نه بهتر عمل می‌کردی؛
اون‌ موقع فقط تا همون‌جا بلد بودی. همونم کافی بود.