‏نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم، خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره، ناراحتم.

بعضی اوقات متقاعد میشم که برای هیچ رابطه‌ی انسانی مناسب نیستم، چون انگار یا زیادی احساس میکنم، یا انقدر بی‌حس میشم که حتی خودمم نمیفهمم چی میخوام.

یه تئوری خیلی قشنگ هست که می‌گه: "اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ در واقع تو زندگی قبلیت اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده."

نگفتن رنج یجور موندن تو گذشته‌هاست. انگار هنوز یه جایی، توی یه لحظه گیر کردی. ولی وقتی ازش می‌گی، یه قدم ازش فاصله می‌گیری. کم کم تبدیل می‌شه به جای زخمی که یادت می‌ندازه چیا گذروندی و چقدر قوی‌تر شدی.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

یکی از چیزهایی که توی آدم‌ها ازش می‌ترسم، ماهیت‌شون بعد از رسیدنه. اکثر آدم‌ها وقتی می‌رسن، خیلی‌چیزها درون‌شون تغییر می‌کنه. در حدی که احساس می‌کنی انگاری هیچ‌وقت نمی‌شناختی‌شون.

آرزو هاتونو بنویسید. وقتی می‌نویسید انگار به دنیا میاریدشون.

«آغوش تو، انگار عذرخواهیِ دنیاست از من بخاطر تمام رنج‌هایی که کشیده‌ام.»

بزرگترین تهدید، خطر از دست دادن خود است که به قدری بی سر و صدا رخ میدهد که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده.

" أشعُر بأنَّ لی قلبین حین نضحکُ معًا "

با هم که میخندیم انگار دو قلب دارم 🫀

♡