خطاب به تمام عاشقان جهان:
عاشق شدن لیاقت می‌خواد!

سال‌ها خواهد گذشت و تو در یک روز آفتابیِ گرم، میان ترافیک سنگین و صدای بوق‌ها و همهمه خیابان، ناگهان یاد من می‌افتی و آرام زمزمه می‌کنی:

«کاش با تو طور دیگه‌ای رفتار کرده بودم..»

صدای بی گزند

‌

در ازدحام دنیا
اگر انسانی را یافتی
که تو را می‌فهمد رهایش نکن،
چون آن‌ها که ما را نمی‌فهمند بی‌شمارند ...

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

شمام یه حس dissociation دارید و نمیتونید بپذیرید این رسما جنگه؟ انگار که این تصویرا مال کشور شما نیست و شما فقط تماشاچی‌ش هستید؟ واقعا یه حال کثافتی دارم که توصیف‌پذیر نیست

گاهی
سکوت،
شرافتی
دارد
که
گفتن
ندارد!
• |.

‏وقتی یه مار کسی رو نیش می‌زنه
قطعا نمی‌افتی دنبالش تا ثابت کنی آدم اشتباهی رو نیش زده
اون ذاتن کارش نیش زدنه
مجدد میری سمتش که چی بشه؟
دوباره نیش بزنه؟
رها کن، رهااااا

خانم دکتره که میرم پیشش حرفای قشنگ زیاد میزنه ولی این یکی خیلی خوب بود، میگفت:
وقتی یه مار شما رو نیش می‌زنه
قطعا نمی‌افتی دنبالش تا ثابت کنی آدم اشتباهی رو نیش زده
عزیزم اون موجود ذاتن کارش نیش زدنه
مجدد پیام می‌دی که چی بشه؟
دوباره نیش بزنه؟
رها کن عزیز دل رها کن…

و قسم به لحظاتی که تمام توان و تحملت
به پایان رسیده بود، اما تو دوباره دوام می‌آوردی.
و قسم به تمام لحظاتی که قلبت از شدت اندوه فشرده شده بود، اما لبخندهایت را دریغ نمی‌کردی.
قسم به تمام لحظه‌هایی که نیاز داشتی کسی کنارت باشد، اما هیچ‌کس را جز خودت نیافتی.
تو به ‌اندازه تمام آن لحظه ها، سبز خواهی شد و جوانه خواهی زد، جوری که انگار آن روزهای تلخ، توهمی بیش نبوده‌اند.

گاهی کلمه‌ی "خانه" را می‌شنوی و بی‌اختیار یاد کسی می‌افتی، نه یک نشانی.

تنها چیزی که زن را بالا می‌برد
کفش پاشنه بلند نیست،
مردی است که در او حمایت و امنیت یافتید.