تهش یه جایی بالاخره قبول میکنی که باید رها کنی،
نه چون نخواستی، چون نمی‌شد.
چون گاهی علی‌رغم همه تلاش‌هات،
نمی‌تونی بعضی چیزها رو تغییر بدی.

اما من دلم می‌خواد آدم بزرگی بشی. حتی اگه دیگه ندیدمت، بشنوم که موفق شدی. حتی اگه نشد بهت کمک کنم بفهمم که روی پای خودت ایستادی. بفهمم که خوشحالی. بفهمم که بالاخره تونستی عاشق بشی. بفهمم بالاخره فهمیدی از زندگیت چی می‌خوای. بفهمم خانواده خودت و تشکیل دادی و طعم خوشبختی رو چشیدی. بفهمم عاشق زندگیتی. بفهمم اون‌قدر خوشحالی که دیگه من و یادت نمیاد.

بالاخره میرسم به اونجایی که
صائب میگه:
«آرامش است آخر اضطراب ها...»

من بالاخره یه روزی به زندگی برمیگردم، ولی تو اون روز میفهمی که هیچکس، هیچکس عزیزم، اندازه من بلدت نبود.

‏هیچکس در مورد این صحبت نمیکنه که چقدر سنگین و ناامید کننده‌ست وقتی بعد از کلی تلاش فکر کردی بالاخره حالت داره بهتر میشه ولی یه روز رندوم بیدار میشی و میبینی فقط میخوای بمیری.

برای کسی بجنگ که دوستت داره،
که بودنِ تو براش آرامشه، نه برای اینکه
کسی بالاخره بخواد دوستت داشته باشه.
عشق باید جواب قلبت باشه، نه امتحانی
برای اثبات ارزش‌هات.

بالاخره آدم درست وارد زندگیمون میشه اما وقتی که طوری از آدم اشتباه زندگیمون لطمه خوردیم که دیگه نمیتونیم اون رو باور کنیم.

این عادت تظاهر ب قوی بودن، غمگین نشدن، بی‌تفاوت بودن بالاخره ی جایی کار دست آدم میده، احساساتی ک ب زور چپوندیش تو ی کمد و فکر کردی دیگه تموم شده...

عمیقا خسته‌ام.

یادته؟!
اون شبی رو‌میگم که فک میکردی رسیدی به تهِش همون شبی که تا خود صبح اشک ریختی..
اون شب گذشت و بازم یه زندگیت ادامه دادی، بازم اشتباه کردی، بازم با موقعیت های سخت تر رو به رو شدی ولی هر بار قوی تر از قبل بودی..!
میخوام بگم هر سختی هر چقدرم سخت و تلخ باشه، هر چقدرم ترسناک باشه بالاخره میگذره و تو از پسش برمیایی!
فقط خواستم بهت یادآوری کنم که: باز میشه این دَر صبر کن…

براتون اون لبخندی رو آرزو میکنم که بعدش میگین:
آخیـش بالاخره شد
رسیدن کلا قشنگه..‌.
رسیدن به آدمی که دوست داری
رسیدن به شغل مورد علاقت
رسیدن به رویاهات
براتون رسیدن رو آرزو میکنم.🫶🏻