جدا شدن از کسی که باهاش طعم اولین دوست داشتن رو چشیدی، مثل کندن بخشی از روحه، زخمیه که نه زمان، نه آدم‌های جدید و نه حتی گذر سال‌ها نمیتونن جاش رو پر کنن، فقط یادت میمونه و هر بار که بهش فکر میکنی دوباره همون درد از نو شروع میشه.

همه این مدت زندگیم جوری سپری شده که میتونم سال‌ها بدون اینکه هیچ اتفاق ناراحت‌کننده و غم‌انگیزی بیوفته، غمگین بمونم.

خطاب به تمام عاشقان جهان:
عاشق شدن لیاقت می‌خواد!

سال‌ها خواهد گذشت و تو در یک روز آفتابیِ گرم، میان ترافیک سنگین و صدای بوق‌ها و همهمه خیابان، ناگهان یاد من می‌افتی و آرام زمزمه می‌کنی:

«کاش با تو طور دیگه‌ای رفتار کرده بودم..»

صدای بی گزند

‌

آدمی، تنها
با کسی که صدای سکوتش را هم شنیده است،
می‌تواند سال‌ها دوام بیاورد.

یکی از چیزهایی که منو واقعا ناراحت میکنه اینه که طیف زیادی از آدم‌ها هیچ ارزشی برای سال‌های عمر بقیه قائل نیستن.
دروغ میگن و نقش بازی میکنن فقط بخاطر این که طرف رو نگه دارن در حالی که از لحظه ی اولش میدونن یارو رو نمیخوان.

یهو به خودت میای و می‌بینی؛ یه روزی برای یکی می‌مردی که الان نه تنها هیچ حسی بهش نداری، بلکه به زور چهره و اسم و خاطراتش رو به یاد میاری...
بسپار به گذر زمان، همه چی رو درست می‌کنه. حتی سیاهِ الآن، سفید سال‌‌های بعدته...

نرگس صرافیان‌طوفان



. .

یه تئوری خیلی قشنگ هست که می‌گه: "اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ در واقع تو زندگی قبلیت اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده."

به نظر من مووآن فقط برای شکست‌ها نیست. آدم باید از موفقیت‌هاش هم مووآن کنه. اینکه روی یک دستاورد سال‌ها مانور بدی خیلی عقب میندازتت. خلاصه که داشتم داشتم حساب نیست، دارم دارم حسابه.



. .

سال‌ها گذشت و رویِ تمامی افکار متمرکز شدم و
بالاخره به این پاسخ رسیدم؛
مهم‌ترین داشته آدمی
“ذوقی” برای ادامه‌ی زندگیست…

هر وقت فکر می‌کنم که اگه هر جای دیگه‌ای به جز ایران به دنیا می‌اومدم چقدر همه چیز متفاوت می‌بود، دلم می‌خواد کل سال‌های زندگی‌ام رو گریه کنم. تکرار جمله‌ی معروف خسرو شکیبایی غمم رو زیادتر می‌کنه «و دیگر جوان نمی‌شوم.»