تا حالا تو جمع بغض داشتین؟
خیلی حس گندیه، نه میتونی حرف بزنی، نه میتونی گریه کنی و نه حتی راحت نفس میکشی.

بعضی حرفا از جنس پلاستیکه سیصد سال طول میکشه تا توی قلبت تجزیه بشه ..

خزعبلاتِ ذهنِ نیمه بیدارم

اینجا خبری از امید نیست، نه حرفی از انگیزه.
فقط صدای مبهمی از ذهنی خسته، در حال فروپاشی آرام.
شاید این واژه‌ها برای نجات نیستند؛ فقط برای اینکه سقوط، تنها اتفاق نیفتد.

اینجا توهمات روزمره‌ی کسی‌ست که
نمی داند چرا هنوز نفس میکشد..

‏اگر میدونستین چقدر سخته و چقدر طول میکشه تا بعضی آدمها دوباره سلامت روان و شادی خودشون رو بازیابی کنن متوجه میشدین که چرا با کوچکترین رفتار سمی درها رو میبندن و فاصله میگیرن و چرا در مورد افرادی که اجازه دادن تو زندگیشون باشن سخت گیرن.


. .

‏خیلی تلخه ..
آدما دیگه حتی خداحافظی هم نمی‌کنن
دست از مسیج دادن میکشن و همه‌ چی همون‌جا تموم می‌شه ..

به قول امیر وجود که میگه:
چقدر نیست کسی که از جنس خودم باشد
و یک من اینجا همیشه درد میکشد....

چیزهای کوچیکی که تو فراموش کردی، من رو ذره ذره دارن میکشن عزیزم.

پوستم رو با ژل مخصوص میشورم، نخ دندون میکشم و مسواک میزنم، کرم آبرسانم رو میزنم، موهای نم دارم رو با روغن چرب میکنم، میرم تو تختم و برای احساس ناکافی بودن، دوست نداشته شدن، مزخرف بودن و تنهایی غصه میخورم.

دلم واسه اون مَنی که بهت نرسید و هنوز داره عذاب میکشه، به شدت میسوزه.

هر کجا فهمیدی در موردت حرف‌های بیخود میزنن و قضاوتت میکنن، بجای عصبانی شدن برای رنجی که اون‌ها میکشن آرزوی بهبودی کن، خیلی از اون‌ها دنبال خوشبختی خودشون نیستن فقط میخوان با دیدن رنج دیگران، کمی کمتر رنج ببرن.