دردی که میکشی، اشتباهی که میکنی، اشکی که میریزی، حرفی که میشنوی، حس بدی که میگیری، عشقی که نمیگیری، آدمی که از دست میدی، آرامشی که نداری، محبتی که نمیبینی، انتظاری که میکشی، قضاوتی که میشی، آرزویی که دفن میکنی، امیدی که خاک میکنی برای هیچکس مهم نیست! زور الکی نزن.

آدم‌هایی که خوب درونمون رو میکشن بیرون خیلی نادرن، اونا نه فقط میبیننمون، بلکه باورمون میکنن! قبل از اینکه خودمون رو کامل باور کرده باشیم.

گاهی زندگی انگار یه طناب سنگینه که فقط تو داری با همه‌ی توانت میکشی ولی هیچی عوض نمیشه! و اون‌ وقت میفهمی شاید مسئله این نیست که باید بیشتر تلاش کنی، بلکه باید بفهمی اصلاً چرا هنوز اون طناب رو رها نکردی!

عزت نفس پایین ، همون دست نامرئیه که
تورو به سمت تنهایی میکشونه

درد اونجاست که بعضی اوقات محیط سمی ازت یه آدمی میسازه که خود تو از اون نسخه ای که بهش تبدیل شدی رنج میکشی! و خودت رو سرزنش میکنی بابت چیزی که نباید بهش تبدیل میشدی! ولی این نسخه دوست نداشتنی تنها نسخه ایه که باعث میشه توی اون محیط دَوام بیاری!

‏هر کسی تو کتاب زندگیش، یه فصلی داره که وقتی بهش فکر میکنه تا اعماقِ وجودش تیر میکشه. از علاقه‌های بی‌ سرانجام، از محبت به آدمای توخالی، از اعتماد به آدمای رفتنی...

.

آدمی که بابت اشتباهاتش نه میتونه عذرخواهی کنه نه میتونه قبول کنه، آدمیه که شما از یجایی به بعد فقط زجرش رو میکشید.

اونجایی که بالاخره قبول میکنی اون آدم دوستت نداره و دیگه از تلاش دست میکشی<<<<<<<<

سلام بر قلبی که قبل از خواب درد میکشد و به وسعت دنیا می‌گرید و کسی آن را احساس نمی‌کند...

سر تو انقدر بلاتکلیفم که هم از بودنت تو زندگیم، هم از نبودنت تو زندگیم دارم عذاب میکشم، تا خرخره ازت پرم.