دردآشنا بود؛ لازم نبود حرف بزنی، از نگاهت می‌فهمید که حالت خوب نیست.

هی بهش گفتم، گفتم نکن، گفتم ببین من دارم اذیت میشم، من دارم اینجا پیش تو و تو این رابطه‌ای که قرار بود پر از آرامش و حال خوب باشه پر پر میشم، میشنید، بخدا که میفهمید من چی میگم، میفهمید چی میخوام، اما نشنیده میگرفت، نادیده میگرفت، هم من رو، هم حرف‌هام رو، هم خواسته‌هام رو، انگار جدی جدی یه وقت‌هایی نباید دنبال کلمات گشت، رفتار آدم‌ها حرف‌هایی ک روشون نمیشه بهت بزنن رو نشون میده.

اینهمه مختار دیدیم تازه امروز فهمیدم تو قسمت آخر چه بلایی سر زن مختار آوردن بعد کشتنش . ؛ هر سال مختار میبینم ولی نمیدونستم که نصف مختار سانسور شده ؛ الان یه ساعته  دارم اینجا بدون سانسورش و میخونم و از اتفاق ها برگامم میریزه :

.

فهمیدم که بله!
آدمیزاد میتواند همزمان برای زندگی تلاش کند
و بجنگد ؛
ولی به رفتن و
گم و گور شدن هم فکر کند.

ای کاش می‌فهمیدیم که نه فقط سوگِ از «دست دادن‌ها»، بلکه سوگِ «نداشتن‌ها» و «نرسیدن‌ها» هم باید به رسمیت شناخته شود…

کاش آدما یا سیاه بودن یا سفید، کاش انقدر آدمیزاد خاکستری نبود، راحت میفهمیدی باید با یکی ارتباط بگیری یا نه! اینکه هرکسی می تونه در عین اینکه خیلی جاها بهت کمک کرده، خیلی جاها هم بهت آسیب بزنه و رفتارای سمیی داشته باشه و تو نمیدونی باید در قبالش چیکار کنی واقعا غم انگیزه

میخوام از اون آدم‌هایی تشکر کنم که دیگه دوست‌های من نیستن، خوشحالم از اینکه چهره واقعیتون رو نشون دادین و فهمیدم شما اصلا آدم امنی برای روزهای سختم نبودین.

دارم یاد می‌گیرم از تنهایی لذت ببرم، چون فهمیدم هیچکس من و آدمِ خودش نمی‌دونه؛ فقط یه شخصیت فرعی‌ام تو زندگی بقیه.

دیدی؟ بدون تو هم خوشحالم چون فهمیدم چیزهای مهم‌تری از تو هم هست، آرامشم، روح و روانم، خانوادم.

بعضی چیزا گفتنی نیست فهمیدنیه و با گفتنش فقد ارزشش از بین میره.