اگه قابل حله شدنه، نیازی به نگرانی نیست.
اگه قابل حل شدن نیست، نگرانی فایده‌ای نداره
• |.

خیلی برام سخت بود ولی طی این مدت فهمیدم هر چی بیشتر سعی کنم خودم رو به آدم‌ها بفهمونم همه چی سخت‌تر میشه و فایده‌ای نداره، انگار قراره این قسمت از زندگیم رو بیشتر با خودم وقت بگذرونم تا بودن در کنار آدم‌هایی که واقعا اون کسی نمیشن که کنارشون میتونم خودم باشم.

از وقتش که بگذره دیگه فایده‌ای نداره، اگه زمانی که باید می‌بودی، بودی اون قشنگه، اگه زمانی که باید توجه می‌کردی توجه کردی اون درسته، اگه زمانی که باید گوش می‌دادی گوش دادی اون باارزشه، همین به موقع‌ها ارزشت رو نشون می‌ده، حمایت به موقع، عذرخواهی به موقع، بودن به موقع، می‌دونی وقتی دیر بشه دیگه نمیچسبه به آدم، حالا تو بیا و بعدا کلی کار کن، بعدا دیگه نه ذوقی مونده و نه احتیاجی هست..!
• |.

‏می‌توانم ساعت‌ها از رنجم حرف بزنم؛ اما واقعاً فایده‌ای ندارد و تنها غم درک نشدن را به غم‌هایم اضافه می‌کند.

انگاری اون‌هایی که دوستشون نداری عمر طولانی‌تری دارن و اون‌هایی که طعم درست درمونی ندارن فایده‌ی بیش‌تری دارن.

برای تویی که زیادی توو زندگیت به خودت سخت گرفتی، این تیکه از کتاب  فرانسس میرالس برای توعه:

"تو مدام از کارهایی که در گذشته انجام ندادی یا آنها را بد انجام داده‌ای گلایه می‌کنی. طوری که انگار این کار فایده‌ای دارد. چرا خودت را نمی‌بخشی و به خودت یادآوری نمی‌کنی که همیشه بیشترین تلاشت را کرده‌ای؟
انسان‌ها این حق را دارند که به تدریج کامل شوند. لازم است گذر عمر، چیزی جز موی سفید برای ما به ارمغان بیاورد..."
‌

‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین قسمت‌های والد آزارگر داشتن اینه که وقتی بالغ میشی و زورت بهشون میرسه و میتونی محکومشون کنی دیگه اون والد وجود نداره‌ یه والد مسن و مهربون رو میبینی که جنگیدن باهاش برا جفتتون فایده‌ای نداره.

باورت نمی‌شه که چه چیزهایی از توی ذهنم می‌گذره! یه بار پرسیدی:"اصلا برای چی داریم می‌جنگیم؟"
شونه‌هام رو بالا انداختم و جواب دادم:"که زنده بمونیم."
دوباره پرسیدی:"زنده بمونیم که چی بشه؟"
گفتم:"که بتونیم بجنگیم!"
خندیدی. حالا دائم با خودم تکرار می‌کنم که فایده‌ی این کارها چیه. جنگیدن، زنده موندن، جنگیدن.

‏من با این پنکهٔ خاموش شدهٔ بالای سرم چه فرقی دارم؟ با یه انرژی‌ای که از قبل مونده برام، بدون هیچ هدف و فایدهٔ خاصی، بدون هیچ احساسی، دور خودم می‌چرخم و با هر چرخش، انرژی و سرعتم کمتر می‌شه تا لحظه‌ای که دیگه هیچ انرژی‌ای برام نمونه و برای همیشه بایستم.

از یک‌جایی به بعد، دیگر ناراحت نشدم و از همان‌جا به بعد بود که بیشتر خوش گذشت و بیشتر فهمیدم که زندگی دقیقا چیست.
زندگی دقیقا خوشحال بودنِ در لحظه بود. این‌که به این باور رسیده‌باشی که دلخوری و اندوه، هیچ فایده‌ای ندارد و بگردی و در بدترین چیزها هم دلایلی برای شادی و دلگرمی و لبخند پیدا کنی، حتی اگر ناچیز، حتی اگر کوچک. تو باید بلد باشی لذت ببری. باید از موانع جهانت پله بسازی و از غصه‌هایت قصه ببافی و با لبخند برای آدم‌ها تعریف کنی و آنان را به این باور برسانی که زندگی زیباست، وقتی خودت به زندگی، زیبا نگاه کنی...

#نرگس_صرافیان_طوفان