کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

گاهی وقت‌ها هم سکوت علامت رضایت، حرفی نداشتن، خجالتی و یا درونگرا بودن نیست.
به دلیل نا‌امیدی از یافتن شنونده مشتاق و خوش‌فهمه.

اُردیبهشتیای عزیز
اگه کسی ازتون پرسید متولد چه ماهی هستی ؟
نگو اردیبهشت
بگو بهترین ماهِ سال
شنونده بدون معطلی می‌گه اردیبهشت ؟
اگه نگفت به درد شما نمی‌خوره
چون سواد و ذوقِ کافی رو نداره ... :)))

یه عده هستن دروغ نمیگن ولی دروغ میشنون.
خیانت نمیکنن، ولی بهشون خیانت میشه. منتظر میمونن، ولی کسی منتظرشون نمیمونه. مُشَوّقِ دیگرانن، ولی تشویق نمیشن.
سلام به تو ای تنهاترین! :)

استاد گلشیری تو یکی از کتاب‌هاش نقل به مضمون نوشته بود: «بابا من اصلا زن گرفتم که وقتی شب میرسم خونه براش خاطرات زندگیم رو بگم.»
و من باهاش موافقم. اشتیاق به قصه‌ی دیگری٬ مقدمه خلق قصه‌های تازه است.
یکی از بزرگ‌ترین حسن‌های ادبیات همین که تمرین می‌کنیم شنونده قصه باشیم.

اصلا هم حرف دل بهتر نیست در دل بماند. آدما میشنون یادشون میره، ولی حرفای توی دلت مثل خوره به جونت میوفته.

تفڪرِ رسیدن
بہ بن‌بست را باید از بُن بست
زندﮔﻴﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯽﻧﻮﺍﺯﯼ
ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ
ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ
ﻣﻬﻤﺎﻥِ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽِ ﺯﻧﺪﮔﻴﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﻣﻬﻤﺎﻥﻫﺎ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ...
ﻭ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩﺕ
ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺧﻮﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻨﻮﺍﺯﯼ
ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﯼ
ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺑﺮﺍے ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﺰن
پس : دم بگیرید از عشق.️
و هر چیز دیگر را بازدم کنید ....

ساز زندگیتون همیشہ ڪوک
ماچ به تک به تک شما عزیزای دلم..️

There are people who can hear you when you haven't said a single word. Energy speaks more than words.

افرادی هستند که وقتی حتی یه کلمه هم نگفتی می تونن صدات رو بشنون.
انرژی بیشتر از کلمات صحبت می کنه.

آدم‌ها منظوری که تو فکر خودشون هست و مایل به شنیدنش هستن رو میشنون، نه لزوماً حرف تو رو.

گاهی انسان ها نمی‌خواهند واقعیت‌ها را بشنوند ، چون واقعیت همه‌ی توهم های آن ها را از میان می برد.