امروز خوندم پروانه‌ها وقتی بارون میاد استراحت می‌کنن،چون بارون به بال‌هاشون آسیب می‌زنه
اشکالی نداره توام طی طوفان‌های زندگی یه کم استراحت کنی،وقتی تموم شد دوباره پرواز می‌کنی .

♡

" أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بالْعِبَاد "

من کار خود به خدا وامی‌گذارم ، که او کاملا بر احوال بندگان بیناست ..

♡

ببین!
مهم نیست که تو چقدر دوسش داری!
اگه اون تو رو دوست نداشته باشه میره دنبالِ کسی که خودش دوست داره!!!


. .

شیفته این آدماییم که وقتی میان تو زندگیت بال‌ پروازت میشن، کمکت میکنن بری تو دل ترسات، بهت حس امنیت میدن و در یک کلام، بهت آزادی رو هدیه میدن.

God gives you wings to fly, if you surrender your heart to Him and believe in yourself and your path; wings that carry you beyond doubts, fears, and hardships, and lead you to dreams you once only imagined

خدا بهت بال پرواز می‌ده، اگه دلتو بهش بسپری و به خودت و مسیرت ایمان داشته باشی؛ بال‌هایی که تو رو از تردیدها، ترس‌ها و سختی‌ها عبور می‌ده و به آرزوهایی می‌رسونه که روزی فقط رؤیاشون رو داشتی.

وقتی یه همسفرِ خوب داشته باشی
دیگه دنبالِ رسیدن به مقصد نیستی
دنبالِ طولانی ترین
جاده های دنیا میگردی
جاده هایی که تموم شدن رو
بهشون یاد نداده باشن...


. .

من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

این بال‌های شکسته دوباره خوب می‌شن. این پرنده هیچ‌وقت از پرواز دست نمی‌کشه.

نمی دانم که با او می شود ما شد؟
کسی این جمله را پرسید؟
چه باید گفت؟

درونم حس تردیدیست
مرا حتی دگر خود هم نمی فهمد !
میانِ لحظه ای خواهم که ما باشم
دمی دیگر ز دنیا می گریزم تا که تنها شَم

درونم حس تردیدیست
نمی دانم پر از دلبستگی هستم؟
و یا دنبالِ تن پوشی برای خستگی هستم؟

چرا احوالِ عالم را نمی فهمم؟
برایَش خاطرم همچون قراری بی ثمر باشد
به من دلبستگی بخشید و دنیا را ز کامَم بُرد
مرا دلبستگی بگرِفت و دنیایَش به نامم خورد !

چه باید گُفت؟
گمانم بایَدَش در آسمانِ فکرِ دیگر خُفت . . .

بیا قدری رها باشیم
بیا از مالِکیَت ها جدا باشیم
گمانم بی تعلّق زندگی زیباست
وطن در من تمامِ هستیِ دنیاست

مرا وابستگی پوچ است
نشانی در رسیدن نیست

من آنم،
مرغِ افکارم
دَمادَم در پِیِ کوچ است

.محسن محمودنیا

آدمِ ندید بدید دنیا رو هم به پاش بریزی بازم دنبالِ این و اونه ولی آدمِ با اصالت یه احترامِ کوچیک ببینه جبران میکنه!
‌

مگه نه؟؟