قشنگ قیافه تموم مردم تو خیابون اینجوریه که اگر بهشون بگی حالت چطوره چشماشون پر از اشک می‌شه.

یه آدمایی پشت بند یه اتفاق تلخ
«برق چشم»‌هاشون برای همیشه خاموش میشه
مثل از دست دادن یک عزیز یا جدا شدن
از کسی که عمیقاً دوستش داشتن
دیگه هیچوقت از ته دل نمی‌خندن،
قشنگ میشه دید تو چهره‌شون
که چشماشون برق نداره
این اتفاق از زندگیتون دور 🤍

یه آدمایی پشت بند یه اتفاق تلخ
«برق چشم»‌ـاشون برای همیشه خاموش میشه.
مثل از دست دادن یک عزیز
یا جدا شدن از کسی که عمیقاً دوستش داشتن.
دیگه هیچوقت از ته دل نمی‌خندن،
قشنگ میشه دید تو چهره‌شون که چشماشون برق نداره.
این اتفاق از زندگیتون دور!

اما بیاید قبول کنیم که نگاه‌ها -بعضی نگاه ها- یه جور دیگه‌ن‌، جون دارن؛ وقتی زل میزنی به مردمک چشماشون، تپش و ضربان دارن.. یا حتی یه حالی مثل آشوب تنهایی قدم زدن تو یه شب سرد. که یهو از وسط تاریکی و ترس، یه نور، یه رنگ، یه پلک زدنِ آروم، می‌گیره تورو تو بغلش و دیگه نه تنها شب ترسناک نیست، که می‌تونی تا آخر دنیا پا به پای اون چشم ها بدویی و خسته نشی..زندگی کنی، نفس بکشی.


. .

نمیدونم این خصوصیت ما آدما چجوریه که هرچی چشمامون میبینه قبول میکنیم.
با چشم عاشق میشیم،
با چشم قضاوت میکنیم،
حتی با چشم از همدیگه متنفر میشیم
و خیلی چیزای دیگه...
اگه چشمامون نبودن چی میشد؟؟!
گاهی فکر میکنم کاش فقط واسه یک روز هم شده همه چشماشونو ببندن، اونوقت چه اتفاقی می افتاد؟؟؟
اون موقع آیا عاشق کسی که الان هستی میبودی ؟؟!
کسیو که قضاوتش کردی بازم قضاوت میکردی ؟؟!
یا از کسی که متنفر بودی بازم تنفر داشتی؟؟!
کاش فقط واسه یک روز هم شده چشمامونو ببندیم، با قلبمون تصمیم بگیریم
کاش همه حتی واسه یک روز هم شده مثل شخصیتهای داستان کوری ساراماگو، کور شن یا بهتره بگم در حقیقت بینا شن، برای یک لحظه هم شده چشماتو ببند بزار بینایی واقعیو تجربه کنی...

سمانه حسینی

•
‏آدما وقتی دارن راجع به موضوعات مورد علاقه شون حرف میزنن ده برابر قشنگ تر میشن
اون برق تو چشماشون
ذوقشون
لحنشون .️.️

♡

I don't need your honesty
It's already in your eyes ...

بعضیا نمیتونن دروغ بگن،
چون حقیقت از چشماشون میباره :)

.࿐

‏یه عده هستن چشماشونم می‌خنده، اونا زیباترین چشمها رو دارن

هیچوقت حسرت زندگی آدمایی

که از درونشون خبر نداری رو نخور

هر قلبی یه دردی داره .

و نحوه ابرازش هم متفاوته

بعضی ها آن را توی چشماشون

پنهان میکنند

و بعضی ها توی لبخندشون!

چند وقتی ميشد كه رابطمون مثل قبل خوب نبود .
تا ديروز كه سخت مشغول كار بودم
اون وسط مسط‌ها هی صفحه‌ی گوشيم روشن خاموش ميشد... حرفاش ميومد رو صفحم... ميديدم داره گله ميكنه اما ترجيح ميدادم نفهمه كه حرفاشو خوندم، تا آروم شه تا بشه باهاش حرف زد. اصولا اون آدميه كه وقتی حالش خوب نيست اصلا نميشه باهاش حرف زد... تا اينكه شب حرفاشو خوندمو ديدم آخراش نوشته ديگه چيزی بين ما نيست، و بعدش شب خوش !
امروز خودش بهم زنگ زد، بدون سلام و عليك شروع كرد به داد و بيداد... گوشيم تو دستم بود و به حرفاش گوش نميدادم، فقط صداش ميومد... تا اينكه يهو هيچی نگفت و من گوشيمو گرفتم كنار گوشم، بهش گفتم چی انقدر تو رو عصبی كرده؟ با صدای بغض‌آلود گفت: چرا ديشب بعد اينكه گفتم ديگه چيزی بين ما نيست چيزی نگفتی؟ گفتم چون ناراحت شدم! گفت ناراحتيت مهم‌تر از اين بود كه نذاری من برم؟ اگه واقعا ميخواستم بی‌خيالت بشم چی؟ مشغول كارات كه ميشی ناراحتيت هم باهاش فراموش ميشه، اما من چی ؟
بهش گفتم ديشب سكوت كردم، چون ميدونستم آدما اينطوری نميرن... آدما وقتی واقعا بخوان برن حرف از خداحافظی هميشگی نميزنن چون براشون سنگ بزرگيه و علامت نزدن. آدما وقتی واقعا ميخوان برن، چشماشون خيسه اما دستاشون مشتِ گره‌كرده نيست، دلشون شكسته‌ست نه عصبی. دلشون پُره اما چيزی نميگن. آدما وقتی ميخوان برن، ميرن ... فرداش زنگ نميزنن بازخواست‌كنن عزيزم ...