مثلا بغلم کنی و کنار گوشم آهسته بگویی:
بیخیالِ تقویم ها نازخاتونم!
دامن گلدارت را که بپوشی بهار می شود...
روسریِ‌ آبیت را که سر کنی، بهارتر!
مثلا سر روی شانه ات بگذارم و با ناز بگویم:
فروردین و مهر و اسفندش چه فرقی دارد وقتی بهار آغوش شماست!
اصلا به رفت و آمد این فصل ها اعتباری نیست، بهار خود خود شمایی حضرت دلبر!
مثلا یک عمر بهارم باشی..
مثلا چهارفصل بهارت باشم..

.#طاهره_اباذری_هریس

در تب انتظار جامانده
رد ِ بوسه ات بر پیراهن ِ گلدار
می رقصند برگهای طلایی
در جشن رهایی
به سنفونی بادها
تا باز گردم بار دیگر
به خاطرات اولین دیدار...


#لیلا_حاجتمند

مردی که عاشقش شاعر می شود
باید خیلی دلبر باشد..
مردها موهای بافته ندارند که سوژه ی اشعار زن ها شود..
دامن گلدار نمی پوشند که قافیه ی غزل ها باشد..
آن ها پشت چشم هایشان خط نمی کشند..
کرشمه آمدن را بلد نیستد..
مردها باید خیلی دلبر باشند تا زنی بتواند
از آن ها بسراید..
از آن ها بنویسد..
#فرزانه_صدهزاری

افتاده بود به جـــــان " گل های خانه" ،

مردی که معشوقه اش

لباس های گلدار می پوشید .!!

#پوریا_نبی‌پور

مثلا بغلم کنی و کنار گوشم آهسته بگویی:
بیخیالِ تقویم ها نازخاتونم!
دامن گلدارت را که بپوشی،
بهار می شود...
روسریِ‌ آبیت را که سر کنی،
بهارتر!
مثلا سر روی شانه ات بگذارم و با ناز بگویم:
فروردین و مهر و اسفندش چه فرقی دارد وقتی بهار آغوش شماست آقا.
اصلا به رفت و آمد این فصل ها اعتباری نیست، بهار خود خود شمایی حضرت دلبر!
مثلا یک عمر بهارم باشی...
مثلا چهارفصل بهارت باشم...

نشسته باشی و موهایت را دورت ریخته باشی و سرم بر روی دامن بلند گلدارت باشد و پنجره باز و پاییز بی‌خیال بگذرد و آفتاب ملایم بی‌جانش رویمان افتاده باشد و دستانت را در موهایم برده باشی و صورتم را در در میان گل‌های دامنت گم کرده باشم و آرامش از میان انگشتانت بر من جاری شوند و با چشم‌های نیمه باز نگاهت کرده باشم و لبخند بزرگ مهربانت بر لبانت باشد و زندگی درست چیزی شبیه به همین باشد، گذر فصل‌هایی که دیگر تو را کم ندارند

پا به پای کودکی هایم بیا

کفش هایت را به پا کن تا به تا

 

قاه قاه خنده ات را ساز کن

باز هم با خنده ات اعجاز کن

 

پا بکوب و لج کن و راضی نشو

با کسی جز عشق همبازی نشو

 

بچه های کوچه را هم کن خبر

عاقلی را یک شب از یادت ببر

 

خاله بازی کن به رسم کودکی

با همان چادر نماز پولکی

 

طعم چای و قوری گلدارمان

لحظه های ناب بی تکرارمان

 

مادری از جنس باران داشتیم

در کنارش خواب آسان داشتیم

 

یا پدر اسطوره  دنیای ما

قهرمان باور زیبای ما

 

قصه های هر شب مادربزرگ

ماجرای بزبز قندی و گرگ 

 

غصه هرگز فرصت جولان نداشت

خنده های کودکی پایان نداشت

 

هر کسی  رنگ خودش بی شیله بود

ثروت هر بچه قدری تیله بود

 

ای شریک نان و گردو و پنیر  !

همکلاسی ! باز دستم را بگیر

 

مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست

آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟

 

حال ما را از کسی پرسیده ای ؟

مثل ما بال و پرت را چیده ای ؟

 

حسرت پرواز داری در قفس؟

می کشی مشکل در این دنیا نفس؟

 

سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟

رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟

 

رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟

آسمان باورت مهتابی است ؟

 

هرکجایی شعر باران را بخوان

ساده باش و باز هم کودک بمان

 

باز باران با ترانه ، گریه کن !

کودکی تو ، کودکانه گریه کن!

 

ای رفیق روز های گرم و سرد

سادگی هایم به سویم باز گرد!

وقتی شاطر عباس نان های داغ را توی دستهای مهتاب میگذاشت دلم میخواست جای شاطر عباس بودم. وقتی مهتاب نانهای داغ را لای چادر گلدارش میپیچاند دلم میخواست من، آن نانهای داغ باشم. وقتی مهتاب به خانه میرسید و کوبه ی در را میکوبید، هوس می کردم کوبه ی در باشم. وقتی مادرش نانها را از مهتاب میگرفت، دوست داشتم مادر مهتاب باشم. بعد مهتاب تکه ی نان برای ماهی های قرمز توی حوض خانه شان میانداخت و من هزار بار آرزو میکردم یکی از ماهی های قرمز توی حوض باشم.

عشق روی پیاده رو | مصطفی مستور

بند ناف را بریدند و گریستیم از ترس جدایی.
اما رازش را نفهمیدیم.
به مادر دل بستیم و روز اول مدرسه گریستیم و رازش را نفهمیدیم.
به پدر دل بستیم و وقتی به آسمان رفت گریستیم و باز.... نفهمیدیم.

به کیف صورتی گلدار...
به دوچرخه آبی شبرنگ...

بارها دل بستیم و از دست دادیم و شکستیم و باز نفهمیدیم.
چقدر این درس "تنهایی" تکرار شد و ما رفوزه شدیم.


این بند ناف را روز اول بریده بودند
ولی ما هرروز به پای کسی یا چیزی گره زدیم تا زنده بمانیم
و نفهمیدیم.....
افسوس نفهمیدیم که قرارست روی پای خود بایستیم
نفس از کسی قرض نگیریم
قرار از کسی طلب نکنیم
عشق بورزیم اما در بند عشق کسی نباشیم
دوست بداریم اما منتظر دوست داشته شدن نباشیم

به خودمان نور بنوشانیم و شور هدیه کنیم.
دربند نباشیم....
رها باشیم و برقصیم و آواز عشق سر دهیم.

عزت انسان بودنمان را به پای کرشمه کسی قربانی نکنیم.

بند ناف را خوب نبریده ایم....
به مویی بند ست...
تمامش کنیم!

يادش بخير...
میای بازی کنیم؟؟؟؟
. ________ _______
. | | |
. | 7 | 8 |
. |_______|_______|
. | |
. | 6 |
. ____|________|___
. | | |
. | 5 | 4 |
. |_______|________|
. | |
. | 3 |
. |________|
. | |
. | 2 |
. |________|
. | |
. | 1 |
. |________|

خاله بازی کن به رسم کودکی
با همان چادر نماز پولکی

طعم چای و قوری گلدارمان
لحظه های ناب بی تکرارمان

غصه هرگز فرصت جولان نداشت
خنده های کودکی پایان نداشت

هرکسی رنگ خودش, بی شیله بود
ثروت هر بچه قدری تیله بود

ای شریک نان و گردو و پنیر !
همکلاسی ! باز دستم را بگیر

مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست
آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟؟