بعضی آدما با باور و اعتمادت کاری میکنند که
حتی اگه‌ لبه‌ی پرتگاه باشی،
افتادن برات راحت‌تر از اعتماد دوباره به اونهاست....!

‌دقیقا همونجایی که داستایوفسکی
تو شب‌های روشن گفت :
«‏از خودش می پرسد؛
من چرا باید به یک نفر
احتیاج داشته باشم
که با او دو کلمه حرف بزنم؟
خودم با خودم می‌توانم
بیشتر از دو کلمه حرف بزنم
و حرف‌های خودم را
راحت‌تر بفهمم
و اگر کسی به اینجا برسد
دیگر نه می‌گردد،نه انتظار می‌کشد.»

انقدر من و از خودت ناامید کردی، که اگر لب پرتگاه باشم، افتادن راحت‌تر از دوباره به تو امیدوار شدنه.

Psychologists say:
When we lose a person, the brain for coping with his absence easily
creates different scenes and makes us see that person's dream more and more!

روانشناسا میگن :
وقتی یه فرد رو از دست میدیم مغز برای اینکه راحت‌ تر با نبودنش کنار بیاد
صحنه‌ های مختلفی رو خلق میکنه و باعث میشه خواب اون فرد رو بیشتر و بیشتر ببینیم!

آدم بودن عجیبه، انگار از ته دلمون می‌خوایم احساس کنیم و عاشقی چیزی شیم و حاضریم حتی وجود واقعی یه نفر و تو ذهنمون انکار کنیم و عاشق تصور خودمون از طرف شیم(چون یحتمل دوست داشتن بقیه از دوست داشتن خودمون راحت‌تره) و بعد بذاریم با واقعیتش ناامیدمون کنه.

من فکر میکنم آدم‌هایی که خیلی منتظرت میزارن در واقع تو براشون عزیز نیستی، وگرنه کی دلش میاد عزیز دلش رو غمگین رها کنه که بعدا بیاد درستش کنه؟ کی دلش میاد عزیز دلش رو تنها و چشم به راه بذاره؟ کی دلش میاد عزیز دلش رو یه گوشه بذاره تا شاید همه چی راحت‌تر شه، اوضاع آسون‌تر  شه و بره ببینتش و بهش زنگ بزنه بگه دوستش داره؟ کی دلش میاد عزیز دلش رو از دل بیرون کنه؟ و هر چی بهونه است گوشه ذهنش نگه داره؟


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

به نظر حذف خودم از دنیا راحت‌تر از حذف قند باشه

اگه عاشق یه ادم درست بشین زندگیتون خیلی قشنگ میشه.
انگیزه پیدا میکنین برای بقیه کارهاتون و وقتی همه چی سخت میشه، بودنش شاید همه گره‌ها رو باز نکنه، ولی تحملشون رو راحت‌تر میکنه.
به قول محمد صالح‌ علا:

دوست داشتنِ شما
رنج واقعیت را کم می‌کند...

دوستان من واقعا به یه نتیجه ی رسیدم:
این‌طوریه که شما هر چه پاچه‌پاره‌تر باشی، همه عالم و آدم بیشتر حواسشون هست که همه چیز بر وفق مرادت باشه و کسی ناراحتت نکنه.
اما اگه کمی روادار باشی و سعی کنی شرایط بقیه رو درک کنی و ناراحتیت رو کمتر بروز بدی، راحت‌تر نادیده گرفته می‌شی...

دوستان من واقعا به یه نتیجه ی رسیدم:
این‌طوریه که شما هر چه پاچه‌پاره‌تر باشی، همه عالم و آدم بیشتر حواسشون هست که همه چیز بر وفق مرادت باشه و کسی ناراحتت نکنه.
اما اگه کمی روادار باشی و سعی کنی شرایط بقیه رو درک کنی و ناراحتیت رو کمتر بروز بدی، راحت‌تر نادیده گرفته می‌شی.
|پرنشاطم|