اگه دلت خواست یکی درست مثل خودت تو زندگیت باشه، بدون داری راه رو درست می‌ری.

نمی‌شود که فقط بجنگی و تلاش کنی و وسط بمباران مشکلات دوام بیاوری و با یک حفره‌ی خالی در قلبت راه بروی و زندگی کنی! نمی‌شود که از درون احساس فقدان داشته‌باشی و از بیرون آرام و خونسرد به نظر برسی. نمی‌شود که در قبال عمیق‌ترین زخم‌ها و نیازهای وجودی‌ات پاسخی دریافت نکرده‌باشی و بهبود نیافته‌باشی و فراموش کرده‌باشی و به حواشی دلخوش شده‌باشی.
تا کجا می‌توان سرسپرده و تسلیم شرایط بود و طغیان نکرد و فریاد نزد؟
بالآخره یک‌جایی کم می‌آوری و صبرت تمام می‌شود و  سد دفاعی اندوهت می‌شکند و تمام بغض‌های فرو خورده‌ات را درست در جایی که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کند می‌شکنی و به وسعت اقیانوس بی‌اختیار هق‌هق می‌کنی و اشک می‌ریزی و فریاد می‌زنی ...
ما چه می‌دانیم در دل آدم‌ها چه می‌گذرد؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

شد شد، نشد فدای سرت، چایی می‌ریزم سیگار بخر بیار می‌شینیم تا خود صب باهم حرف می‌زنیم.

می‌گفت: "تو طاقت سرمای درونم رو نداری. تو هم مثل من به خواب می‌ری و می‌میری."

دوام بیاور؛
در مقابل دوست داشته نشدن!
در مقابل تغییر واکنش‌ها و رفتارها!
در مقابل نادیده گرفته شدن و کنار گذاشته‌شدن‌های ناگهانی...
تمرین کن روی هدف‌های خودت متمرکز شوی و آنقدر عمیق و حساب‌شده کارهای خودت را به سمت موفقیت‌های بزرگ و رضایت‌بخش پیش ببری که هیچ زمانی برای گلایه‌گزاری و دلخوری و اندوه باقی نمانَد.
عمیق و وسیع که باشی؛ به هر تکان کوچکی به هم نمی‌ریزی!

#نرگس_صرافیان

از حالم پرسیده بودی؛ همین اندازه بگویم که یک خانه، دوبار فرو نمی‌ریزد…
چیزی از ویرانه‌های باشکوه شنیده‌ای؟

"فَلتقع بالحُب مَع شخصا یَری أن حُزنکَ
هُو أکبر مَصائبه"

"دلبسته‌ی کسی شو، که غمگین شدن تو
بزرگ‌ترین دل‌نگرانی‌اش باشد..."

خودت اگه بفهمی با چه کسایی اوکی نشدم چون دلم پیش ِ تو بود پرات می‌ریزه :)

یه روز می‌شینیم کنار هم گذر ابرها رو تماشا می‌کنیم، برات چای دارچین می‌ریزم و بهت می‌گم که تحمل این روزها بدون تو چقدر سخت‌تر بود.

رها شدن اینطوریه که خود قبلی‌ات رو می‌بینی و به حالی که اون موقع داشتی تأسف می‌خوری، بعد می‌ری شادان و خندان به باقی غم‌های زندگی‌ات می‌پردازی.