بعضی اوقات عصبانیت لازمه، برای آدمایی که فقط زبان خشم رو میفهمن، نه زبان احترام! بعضی وقت‌ها باید عصبانی شد، چون بعضی آدم‌ها، تا وقتی آرومی، فکر میکنن هیچ حد و مرزی نداری!
چون عصبانیت همیشه چیز بدی نیست! گاهی یک مرزه، برای اونایی که با مهربونی، کورتر میشن.

احساساتی که الان داری تجربه می‌کنی بخشی از پروسه‌ی پذیرشه؛ تحمل کن، صبوری کن، همه‌اش می‌گذره و دوباره به زندگی برمی‌گردی. فقط یادت نره که برای هر آدمی زمانش متفاوته‌. برای تو هم اتفاق می‌افته؛ شاید کمی دیرتر، شاید کمی دورتر اما بالأخره باهاش کنار میای.

‍ نوشته بود:
" بار عشق را باید انداخت بر دوش کلمات روزمره. مثلا "دیوونه چطوری؟" یک‌جور جمله‌ی عاشقانه است".
اما من گمان می‌کنم بار عشق را باید انداخت بر دوش رفتارها... پرسیدنِ حال آدم‌ها در بی‌وقتی، یا خریدنِ گل‌های بی‌وقت، یا بخشیدن چیزی که دوستش داری، یا ناگهان سر چرخاندن و تلاقی نگاه، یا ایستادن برای رسیدن ماشین و زل زدن به او تا دور و دور و دورتر شود.

آلما توکل

دوستم عاشقته و ممکنه بخاطر همین دوست داشتنش یه روز ازت بگذره ولی من ازت نمیگذرم بابت همه شب‌های نیمه تمومی که بهش هدیه کردی، بابت ذوقی که ازش گرفتی، بابت امید واهی‌ای که بهش دادی، بابت انگیزه‌ای که از زندگیش گرفتی، رفتار تو‌ باهاش حتی روی دوستی ما هم اثر گذاشت و از من هم دورتر شد.

خداروشکر که همدلی چیزیه که میشه یادش گرفت و در خودت پرورش بدی، پس توروخدا همدلی و یاد بگیرین، بدترین ارتباط مربوط با آدماییه که همدلی بلد نیستن، چون حرف میزنی و بی تفاوت رد میشن! و این باعث میشه هم از اون شخص به مرور دلسرد و دورتر بشی و هم اینکه اون شخص هیچوقت نمیتونه یک رابطه گرم و صمیمی بر پایه تبادل عاطفی دوطرفه برقرار کنه.
گاهی فقط با گفتن اره میفهمم چی میگی، کلی حس خوب میتونین در درون طرفتون ایجاد کنین.

دوستان هر روز زیباتر می‌شن و البته دورتر. انگار که نباید هیچوقت با ستاره‌ها دوست شد.

‌تنهاترین آدما مهربون‌ترینان،
غمگین‌ترین آدما پرنورترین لبخند رو می‌زنن،
آسیب‌دیده‌ترین آدما از همه عاقل‌ترن،
همش بخاطر اینه که دلشون نمیخواد بقیه، اونجوری که خودشون اذیت شدن، اذیت بشن .

بزرگ شدم و صبورتر؛
و این را از غم هایی که دیگر گریه نمیشوند می‌فهمم.

بزرگ شده ام وصبورتر
این را از غم هایی که دیگر گریه نمیشوند
میفهمم..!:)

دلم یک باغ پُر نارنج...
دلم آرامش تُرد وُ لطیفِ صبحِ شالیزار...
دلم صبحی
سلامی
بوسه‌ای
عشقی
نسیمی
عطرِ لبخندی
نوایِ دلکش تار و کمانچه
از مسیری دورتر حتی؛
دلم شعری سراسر دوستت دارم،
دلم دشتی پُر از آویشن و گل پونه
می خواهد...!